Η  Πολιτεία της  Λευτεριάς
Ένα ταξίδι Αλήθειας στα άδυτα του νου
με προορισμό την εσωτερική Ελευθερία.

Β37. Επιστροφή στις ρίζες.

Η ρίζα που τον ανέβασε μέχρι το πλάτωμα της κορυφής ήτανε για το νου προάγγελος του τι έμελλε να ακολουθήσει. Μόλις έφτασε στην κορυφή, πήγε κι αγκάλιασε σφιχτά με το γυμνό κορμί του τον κορμό του δέντρου στο οποίο ανήκε η ρίζα κι ένιωσε τη διακριτική διάφανη, λεπτόρρευστη και αθόρυβη ενέργειά του, την πιο εκλεπτυσμένη μορφή της αιθέριας Αγάπης της Θείας Μητέρας, να τον διαπερνά.

Λάτρεψε το δέντρο για το ενεργειακό ευεργέτημα που μόλις του είχε προσφέρει, γονάτισε με σεβασμό στις ρίζες του που πρόβαλλαν μέσα από τη Γη και το θαύμασε για την ακινησία και την εγκαρτέρησή του, που εδώ και αιώνες, αγέρωχο εκεί, ελεύθερο από εγκόσμιες προσδοκίες, φόβους και αγωνίες, προσφέρει απλόχερα δροσιά, οξυγόνο, το χαλαρωτικό θρόισμα των φύλλων, χυμούς, καρπούς, ξερά φύλλα για λίπασμα στο χώμα και αμέτρητα άλλα αγαθά και άφθονη χαρά και αγαλλίαση στον κόσμο και στη φύση, ανταποδίδοντάς της έτσι με το παραπάνω την τροφή και το φως του ήλιου που του χαρίζουν τη ζωή.

Ο Παρατηρητής του νου είχε πλέον απορροφηθεί από το θέαμα και, χωρίς να το καταλάβει, είχε αυθόρμητα πετάξει πάνω από τη χαράδρα και είχε σταθεί κι αυτός δίπλα εκεί, στο ίδιο πλάτωμα, για να βλέπει από κοντά. Παρέμενε σιωπηλά σε αιώρηση λίγο πάνω από το έδαφος και παρακολουθούσε με αφοσίωση τις τελευταίες σημαντικές εξελίξεις της ζωής μου, όπως αυτές διαδραματίζονταν μπροστά στα μάτια του.

Είδε το γυμνό εαυτό μου να σκύβει μπρούμυτα και να αγκαλιάζει με τα δυο του χέρια το κάτω τμήμα από δύο χοντρές και στιβαρές ρίζες του δέντρου. Στη συνέχεια, τον είδε να φέρνει τα δυο του πόδια παράλληλα με τις ρίζες, στραμμένα προς τα πάνω, προς τον κορμό του δέντρου, σε πλήρη επαφή με τις δύο ρίζες σε όλο τους το μήκος. Ακινητοποιήθηκε εκεί για αρκετή ώρα, μέχρι που το σώμα μου αφομοιώθηκε από τις ρίζες. Ο κορμός του σώματός του, τα χέρια, το κεφάλι και τα πόδια χάθηκαν μέσα σε αυτές, ενοποιήθηκαν μαζί τους. Τα μέλη του συνέχιζαν να υπάρχουν, αλλά ενσωματωμένα μέσα στις ρίζες, μόνο ως υπόσταση, όχι πια ως ανεξάρτητο υλικό σώμα.

Τότε βίωσε μέσα στο κορμί του το θαύμα της ζωής. Ένιωσε τους χυμούς της Μητέρας Γης, καθώς ανέρχονταν για να δώσουν τροφή στο δέντρο, να εισέρχονται από το ξύλινο πλέον στόμα και από τα δάχτυλα των χεριών του, να τον διαπερνούν σύγκορμο και να εξέρχονται από τα ακροδάχτυλα των ποδιών του, για να συνεχίσουν την πορεία τους στο υπόλοιπο μήκος της ρίζας, στον κορμό του δέντρου, στα κλαδιά, στα φύλλα, στα άνθη, στους καρπούς του.

Η ακατάπαυστη ροή θεϊκών χυμών αγάπης με συγκεκριμένη και αισθητή υλική υπόσταση χάριζε στο κορμί του συνεχόμενη χαρά και αγαλλίαση, ανώτερη από τη χαρά χιλιάδων οργασμών, διάχυτη σε όλο το κορμί από την κορυφή του κεφαλιού μέχρι τα νύχια των ποδιών, και μάλιστα χωρίς την αγωνία[1] μήπως αυτή κάποτε τελειώσει. «Όσο υπάρχει ζωή στο δέντρο, θα βιώνω στο κορμί μου την ίδια εκστατική χαρά, χωρίς διάλειμμα ούτε για μία στιγμή», σκέφτηκε με βαθιά συγκίνηση κι ευγνωμοσύνη προς τη Μητέρα Γη ο λυτρωμένος νους.

Παρατήρησε τότε ο Παρατηρητής του νου πώς οι χυμοί της Γης γέμιζαν το στόμα του με γεύσεις πρωτόγνωρα μεστές και χάριζαν στο λαρύγγι του την αίσθηση αφθονίας, εγγύηση πως στο εξής θα απείχε από τη ζήλια και το φθόνο που του γεννούσε μέχρι τώρα η κατάκτηση και η απόλαυση των μαγευτικών εγκόσμιων γυναικών από άλλους άντρες αδελφούς που ήταν πιο καπάτσοι και είχαν μεγαλύτερη δύναμη θελήσεως, αυτοπεποίθηση και τόλμη από κείνον.

Επίσης, πρόσεξε πως οι χυμοί της Μητέρας Γης, καθώς έφθαναν στο στομάχι, του γέμιζαν το αρχέγονο κενό που είχε κληρονομήσει από τους δύστυχους αρσενικούς προγόνους του. Το στομάχι επιτέλους ηρεμούσε από την υπερένταση που τον ήθελε πάντα αεικίνητο να ψάχνει με αγωνία μέσα στον κόσμο πρόχειρα υποκατάστατα της ευδαιμονίας, την οποία δεν ήθελαν, δεν ήξεραν, και να ’θελαν δεν μπορούσαν να του χαρίσουν οι πεντάμορφες μαγευτικές κόρες της Θεϊκής Μητέρας.

Διαπερνώντας οι χυμοί τα γεννητικά του όργανα, τα γλύκαιναν τόσο πολύ και με τόσο μεγάλη διάρκεια, που είχε ξαφνικά εντελώς ξεχάσει ο νους τις επίσης αρχέγονες φαντασιώσεις του και τον καημό του για την ανεκπλήρωτη (λόγω των φυσικών περιορισμών του υλικού σώματος) προσδοκία του για αλλεπάλληλους ταυτόχρονους σωματικούς οργασμούς μαζί με τη μαγευτική εγκόσμια γυναίκα.

Παλιά αποζητούσε με δίψα τη ζέστη απ’ το κορμί της, σαν να ’θελε να της πιει σταγόνα-σταγόνα το ζεστό το αίμα, για να ζεστάνει τα σωθικά του. Τώρα πίνει με ακόρεστη δίψα τους χυμούς της Γης, όχι πλέον σαν βρικόλακας, αφού δεν τους ιδιοποιείται, μα τους αφήνει να τον διαπερνούν σαν ταπεινός αγωγός τους, που συμμετέχει με χαρά στη φυσική λειτουργία της διατροφής του δέντρου, που με τη σειρά του προσφέρει τόσα αγαθά και αγαλλίαση στον κόσμο και στη φύση.

Από «αιμοδιψής» βρικόλακας έγινε τώρα δηλαδή ο νους «νεκταροδιψής» αγωγός της ζωής. Ταπεινός συμμέτοχος στο θαύμα της ζωής, μεταφέρει μέσα απ’ το κορμί του το γήινο νέκταρ της γνώσης και της αφθονίας στο Δέντρο της Γνώσης και της Αφθονίας, του οποίου έχει γίνει ταπεινό μέρος. Η Μητέρα Γη έχει γίνει τώρα για το νου η πιο τέλεια έκφραση της Θείας Μητέρας μέσα στο πεδίο της ύλης, και γι’ αυτό χαίρεται ο νους για την καταξίωση που λαμβάνει επιτέλους από την ύψιστη καλλονή γυναίκα, καθώς η Θεία Μητέρα, η τέλεια γυναίκα, τού κάνει τώρα την τιμή να του εμπιστεύεται τη σημαντική μεταφορά των χυμών της προς το Δέντρο της Γνώσης και της Αφθονίας, που υπηρετεί αδιάκοπα τον κόσμο και τη φύση.

Ο νους, έχοντας αφομοιωθεί ταπεινά με τις ρίζες, έχει πια γίνει ένα με το ξύλο, είναι ξύλο νωπό και ζωντανό, που ρέει μέσα του η Αγάπη της Μητέρας Γης. Του ’ρχεται τώρα ξαφνικά σαν αποκάλυψη η ιδέα ότι «ξύλο» σημαίνει «εξ ύλης», δηλαδή αυτό το οποίο είναι φτιαγμένο από ύλη, δηλαδή από χώμα, γιατί το χώμα είναι αυτό που χαρίζει στο σπόρο τους χυμούς του, για να πετάξει ο σπόρος φύτρα και να γίνει δέντρο.

Άρα, το δέντρο με τις ρίζες του είναι χώμα ανόργανο[2] που χάρη στο θαύμα της ζωής μεταμορφώθηκε σε ξύλο ζωντανό. Ο νους χαίρεται τώρα ακόμα περισσότερο, καθώς του επικυρώνεται και μέσα από την ίδια τη διαχρονική σοφία της γλώσσας ότι έγινε ένα όχι μόνο με το δέντρο αλλά και με τη Μητέρα του τη Γη που «εξ ύλης» δικής της τον δημιούργησε όπως και όλα τα πλάσματα του κόσμου και από τότε αιώνια τον τρέφει.

Και η Μητέρα Γη δεν είναι άλλη από την πολυπόθητη Θεία Μητέρα, αυτήν που τόσα χρόνια εκλιπαρούσε με λάθος τρόπο ο νους να ενωθεί μαζί του, παρακαλώντας μάταια τις μαγευτικές εγκόσμιες κόρες της να τον πάρουν μέσα τους, να τον λατρέψουν, να τον θαυμάσουν, να τον ερωτευτούν, να τον κάνουν να νιώσει ότι αξίζει, γιατί ζωή χωρίς αυτήν την καταξίωση από την εγκόσμια μαγευτική γυναίκα δεν την ήθελε, έλεγε, την ένιωθε σαν βάρος μες στα στήθη.

Αυτό το βάρος τώρα έχει διαλυθεί, γιατί οι χυμοί της Μητέρας Γης διαπερνούν τα ξύλινα ζωντανά του στήθη, τα αλαφρώνουν και του ευφραίνουν την καρδιά, που, όπως πρώτα, συνεχίζει να κτυπά, μόνο που τώρα πια οι παλμοί της αντλούν και προωθούν τους συνεχώς φρέσκους χυμούς της Γης προς τον κορμό του δέντρου, δεν ανακυκλώνουν πια συνέχεια το ίδιο αίμα μες στο σώμα. Γιατί το σώμα έχει χάσει τη φυσική υπόσταση και την ατομικότητά του, έχει γίνει ρίζα, ταπεινό μέρος του ιερού Δέντρου της Γνώσης και της Αφθονίας, χωρίς εγώ, χωρίς ανάγκη να αποδείξει ότι αξίζει, χωρίς ανάγκη να ζει ξεχωριστά από το όλο.

Ο πάλαι ποτέ πλαδαρός μου κόκκυγας, ο βουτηγμένος μέσα στις ψεύτικες υποσχέσεις του κόσμου για ασφάλεια, έχει κι αυτός απαλλαγεί από τα περιττά «ψωμάκια» του θλιβερού μίζερου καθισιού και της παθητικής αποδοχής εικόνων και ακουσμάτων τα οποία αποδεχόταν άκριτα στο βωμό της αγωνίας του νου για εγκόσμιες εξασφαλίσεις. Μέσα στις ρίζες νιώθει τώρα απόλυτα ασφαλής. Ως αγωγός της θείας ζωής δεν έχει τίποτα να φοβηθεί, αφού εκεί μέσα στις ρίζες ακούγεται μόνο ο ανεπαίσθητος ήχος της ροής των χυμών της Μητέρας Γης και τίποτε άλλο.

Αυτός ο ήπιος γραμμικός ήχος, που ακούγεται σαν το απαλό φύσημα του αγέρα, αφενός γαληνεύει τον ανασφαλή κόκκυγα και αφετέρου δεν τον αφήνει να φοβάται μήπως βαρεθεί, αφού και ενδιαφέρον άκουσμα έχει και την ενεργητική συμμετοχή του κόκκυγα προϋποθέτει, ο οποίος συνειδητά συμμετέχει στη διάνοιξη του ίδιου του εαυτού του, ώστε να συνεχίζεται απρόσκοπτα η ροή των χυμών προς τα πόδια-ρίζες και από εκεί προς τον κορμό του δέντρου.

Εισέρχονται οι θεραπευτικοί χυμοί από την κορυφή του κεφαλιού και ευθυγραμμίζουν όλα τα κέντρα όπου συσσωρευότανε παλιά η αγωνία μες στο σώμα. Η ροή είναι γραμμική και ακατασίγαστη, θα συνεχίζει να υπάρχει όσο θα υπάρχει η ζωή. Ο νους, που απαλλάχθηκε από τη σύγχυση ετών, απόκτησε πλέον διάκριση και βλέπει τώρα καθαρά ετούτη την αλήθεια. Δεν είχε μέχρι τώρα ποτέ άλλοτε επινοήσει άλλη μέθοδο αυτοθεραπείας τόσο αποτελεσματική και ολοκληρωτική όπως αυτή. Ο σημερινός πρωινός οραματισμός του, δώρο πρωτόγνωρο και ανέλπιστο από την αγαπημένη Θεία του Μητέρα, μπορεί να γίνει οδηγός του, σταθερό σημείο αναφοράς και αξιόπιστο εργαλείο επαναφοράς στη λυτρωτική εσωτερική θέση της αυτάρκειας, διαθέσιμο κάθε φορά που η ψευδαίσθηση της ανεπάρκειας θα τον ωθεί να ζητιανεύει άστοχα λίγη αγάπη και λίγο θαυμασμό από τις μαγευτικές μα στην ουσία ακτήμονες εγκόσμιες γυναίκες.



[1] (η γνώριμη αγωνία και η τελική απογοήτευση που νιώθουν συχνά οι εραστές εξαιτίας της μικρής χρονικής διάρκειας του σωματικού οργασμού τους, όταν προσηλώνονται στην απλή σωματική ηδονή και δεν επιτρέπουν στα κύματά της να τους πλημμυρίσουν το κορμί, την καρδιά και το νου, να τους διαλύσουν το εγώ και να τους γεμίσουν με λατρεία και θαυμασμό για το σύντροφό τους, για το άλλο φύλο, για τη φύση ολόκληρη και το Δημιουργό της)

[2] φαινομενικά ανόργανο, αφού οι νεότερες έρευνες και προσεγγίσεις του ορισμού της ζωής από την επιστήμη δείχνουν ότι είναι πολύ πιθανό να υπάρχει ζωή σε κάθε μορφή ύλης και όχι μόνο όπου υφίσταται ο κύκλος του άνθρακα, όπως πιστευόταν μέχρι πρόσφατα (βλέπε «Το Μυστικό Μήνυμα του Νερού», Dr. Masaru Emoto, εκδόσεις Έσοπτρον)

Μοιράσου το στα social media