Η  Πολιτεία της  Λευτεριάς
Ένα ταξίδι Αλήθειας στα άδυτα του νου
με προορισμό την εσωτερική Ελευθερία.

Α11. Αποφασίζω να λευτερωθώ από το νου, wit[1].

Το επόμενο βράδυ…

Αγαλλίασε χθες, λοιπόν, ο νους, ξεκόλλησε από την έμμονη ιδέα του αδικημένου, καθώς ομολόγησε τα πάθη που τον εγκλώβιζαν στο πείσμα και στην αδιέξοδη άρνηση να υποκύψει εμπρός στην αδικία που έγινε σε βάρος του. Και σαν να το ’ξεραν πως το έδαφος έχει γίνει χάρη στην παρέμβαση της γόνιμης Αλήθειας μαλακό και πρόσφορο, δυο αδέλφια του που εμπλέκονταν σε τούτη την υπόθεση αδικίας τον παρακάλεσαν για πρώτη φορά τόσο θερμά να υπογράψει πως δέχεται να αδικηθεί, για να μην ταλαιπωρούνται κι αυτά άλλο.

Κι ο νους, που κατοικούσε πλέον μέσα στη θάλπη της καρδιάς, και όχι στον υπερύψηλο ψυχρό αντίξοο αιχμηρό του πύργο, ζωντανός μάρτυρας της ασίγαστης ροής του αίματος μέσα στο κορμί μου, δονήθηκε απ’ το θερμό παλμό της ζωής και της συμπόνιας και πρόθυμα θυσίασε την πνιγμένη στον καημό και ομολογημένη τώρα πια και λυτρωμένη πλέον εμμονή για δικαιοσύνη. Με αυτήν την πράξη του αγαλλίασε περσότερο ακόμα, γιατί έτσι επιβεβαίωσε την εγκυρότητα και την ισχύ της χθεσινής ομολογίας και πείστηκε ότι δεν ήταν λόγια φρούδα, μα θέση νέα ισχυρή, με διάρκεια μες στο χρόνο, βάσιμη ελπίδα για την κατάκτηση της λευτεριάς που τόσο λαχταρά.

Τώρα έχει βραδιάσει και αναλογίζεται ο νους ποιο άραγε να είναι το επόμενο βήμα στη δύσβατη και απρόβλεπτη ατραπό της λευτεριάς. «Έμαθα να ενδοσκοπώ, να διακρίνω τις φαινομενικές εξωτερικές αφορμές από τις πραγματικές εσωτερικές αιτίες των καημών μου. Ομολόγησα τις τωρινές και τις παλιές αδυναμίες, γνώρισα κι ερωτεύθηκα την όμορφη Αλήθεια. Μα οι κύκλοι του καημού και της χαράς είδα σήμερα ότι συνεχίζονται, δεν παύουν.

«Πράγματι, λοιπόν, η Αλήθεια είναι μόνο η αρχή, ας μην ξεχνώ πως η άλλη όψη της, η Ελευθερία, είναι ο στόχος. Η Αλήθεια με αγαπά πραγματικά και, όσο διατηρώ ζωντανό γι’ αυτήν τον έρωτα και το θαυμασμό μου, θα μου συμπαραστέκεται αγέρωχη και θα με βοηθά στο δαιδαλώδη δρόμο του λαβύρινθου της φύσης μου, ώστε να κάνω σωστές επιλογές και να αποφεύγω τις παγίδες και τα αδιέξοδα που εξακολουθεί να μου στήνει το Ασυνείδητο, ο πωρωμένος στρατιώτης της Σκλαβιάς».

Γεύθηκα τη χαρά της λευτεριάς για λίγο, όταν κυλίστηκα σε πεδίο ολόλευκο και άπειρο μέσα στην ανάλαφρη αιθέρια αγκαλιά της όμορφης Αλήθειας. Μα η κατάκτηση της Αλήθειας, όπως διαπίστωσα στη συνέχεια, δεν μπορεί να εκμηδενίσει τη δύναμη της συνήθειας. Καθώς επανήλθα σήμερα στις τριβές με το πολύμορφο προκλητικό πεδίο της ύλης[2], οι συνειρμοί επανεκκίνησαν και πλημμύρισαν ξανά το νου μου. Για καθεμιά απ’ του πεδίου της ύλης τις μορφές γεννιέται κι ένας συνειρμός, κάθε χαρά τρέφει στα σπλάχνα της και μία αγωνία, ένα φόβο για τη σκληρή την ώρα που η χαρά θα σβήσει. Κάθε τόσο ανέστελλα προσωρινά τους συνειρμούς και τους ομολογούσα, θυμόμουνα ξανά για λίγο την ξεχασμένη Αλήθεια, ησύχαζα, και πάλι αρχινούσα.

Η διαφορά είναι πως τώρα δεν απελπίζομαι όπως παλιά, δε με στεναχωρούν όπως πρώτα οι υποτροπές του νου μου, γιατί έχω πάρει μια γεύση λευτεριάς χάρη στη γνωριμία με την Αλήθεια. Αυτή η γεύση είναι το κίνητρο για περαιτέρω εργασία, γιατί είναι η υπόσχεση, η ελπίδα, για ένα μέλλον πιο ελεύθερο και πιο ευτυχισμένο. Με ανακούφισε και με γλύκανε πολύ η αγκαλιά της, κι έτσι τώρα νιώθω για πρώτη φορά τόσο αφοσιωμένος στην ανυπόκριτη Αλήθεια, που μπορώ να πάρω την πιο κάτω απόφαση, με πρωτόγνωρη βεβαιότητα πως θα την τηρήσω:

Θα κάνω ό,τι χρειάζεται
για να λευτερωθώ απ’ το νου μου,
όσες θυσίες κι αν χρειαστούν,
όποιο κι αν είν’ το κόστος.
Όσες υποτροπές κι αν έρθουνε,
δε θα εγκαταλείψω,
γιατί στον κόσμο άλλον έρωτα
τόσο βαθύ δεν έχω
από τη σοφή Ελευθερία,
την άλλη όψη της καλλονής Αλήθειας.

Είναι η πρώτη φορά που τη λήξη της εξαγγελίας μιας τέτοιας μεγαλόστομης απόφασης δεν τη συνοδεύει ακαριαία η γένεση της αμφιβολίας και του φόβου μη δεν την τηρήσω. Γιατί τώρα που με πήρε στην αγκαλιά της η ολόφωτη Αλήθεια, όλες οι εγκόσμιες Σειρήνες έχουν απομυθοποιηθεί. Μπορούν μόνο πρόσκαιρα να με κλονίσουν και στην ατραπό της λευτεριάς μόνο σαθρό και αλώσιμο οδόφραγμα να στήσουν, γιατί τώρα κατέχει ο νους δικλείδα ασφαλείας αλάθητη, την ομολογία μέσα στο κέντρο του εαυτού, το οποίο δεν είναι άλλο από τη μητέρα του σύμπαντος καρδιά, εκεί όπου αιώνια εδρεύει και από όπου αστείρευτα εκπορεύεται η Αλήθεια.

Βαθιά χαρά κι ασφάλεια ανέλπιστη παρέχει στον πολύπαθο το νου η νέα βεβαιότητα. Δεν τον φοβάται πια τον άστατο εαυτό του, για πρώτη φορά είναι πεπεισμένος πως μπορεί να τον εμπιστεύεται εν λευκώ παρά το βεβαρυμένο ποινικό μητρώο του, γιατί η ειλικρινής και ταπεινή του ομολογία και η αγάπη της Αλήθειας απέφεραν μέσα σε λίγη ώρα έργο αξιοθαύμαστο, σωφρονισμό και αναμόρφωση που δεν είχε κατορθώσει να πετύχει η συστηματική καταστολή δεκαετιών.



[1] Η αγαπημένη συντομογραφία του νου, που σημαίνει «whatever it takes», δηλαδή «θα φτάσω στο στόχο μου, ό,τι κι αν χρειαστεί να κάνω, όποιο και αν θα είναι το κόστος, όσες θυσίες και αν απαιτηθούν». Αυτή η εσωτερική θέση τον εξοπλίζει με δύναμη και αποφασιστικότητα, ακόμα και στις πιο δύσκολες ώρες, όταν όλα δείχνουν πως το παιχνίδι έχει οριστικά χαθεί, και του θυμίζει πως, εφόσον συνεχίζει να ζει και να αναπνέει, τα πάντα είναι αναστρέψιμα, αρκεί να το θελήσει.

[2] Πεδίο της ύλης: το σύνολο όλων των εγκόσμιων πεδίων τριβής, που γεννούν στο νου, ανάλογα με την έκβασή τους, χαρά, λύπη, ηρεμία, θυμό, περηφάνια, ζήλεια και διάφορα άλλα θετικά και αρνητικά συναισθήματα.

Μοιράσου το στα social media