Η  Πολιτεία της  Λευτεριάς
Ένα ταξίδι Αλήθειας στα άδυτα του νου
με προορισμό την εσωτερική Ελευθερία.

Α17. Θάνατος και αναγέννηση.

Το επόμενο βράδυ…

Όπως πολλές φορές έχει συμβεί, μου ’φερε σήμερα η ζωή ένα επιπλέον έναυσμα για τη σχεδιασμένη αναδρομή στο παρελθόν. Το πρωί στις οκτώ άφησε την τελευταία της πνοή η κατάκοιτη αδελφή γιαγιά μου, το τελευταίο για μένα δείγμα μιας γενιάς που πέρασε δύο παγκόσμιους πολέμους, σύμβολο ενός στριμωγμένου από τις αγωνιώδεις σκέψεις παρελθόντος που πεθαίνει, για να αφήσει χώρο σ’ ένα πιο ευρύχωρο παρόν ν’ αναπτυχθεί.

Πέθανε τη μέρα των γενεθλίων της κόρης της, της μητέρας μου, για να μου θυμίσει μ’ έναν ακόμα τρόπο ότι ο θάνατος του παρελθόντος σηματοδοτεί τη γέννηση του παρόντος και του μέλλοντος.

Η καλομαθημένη μου γιαγιά, αιώνια παιδούλα, γνήσιος γόνος της αθηναϊκής αριστοκρατίας του δέκατου ένατου και των αρχών του εικοστού αιώνα, συμβόλιζε για μένα το ψηλοτάβανο πατρικό μου σπίτι, το γεμάτο κόσμο και ασφάλεια, την παιδική μου ηλικία την ανεύθυνη και ασκότιστη από τις συνήθεις αγωνίες των ενηλίκων, μα και την τόσο σκοτισμένη από τις παιδικές μου αγωνίες που μου σφράγισαν το μέλλον, καθώς τις υιοθέτησα και τις ενσωμάτωσα και τις κουβαλάω ακόμα σε κάθε κύτταρό μου.

Ο θάνατος τη λύτρωσε – θέλω να πιστεύω – από τους συσσωρευμένους φόβους ενός αιώνα, που ξεπηδούσαν παραληρηματικά από τα χείλη της τους τελευταίους μήνες χωρίς λογοκρισία από τη λογική, που είχε εκλείψει λόγω αλλεπάλληλων εγκεφαλικών επεισοδίων[1]. Και συνάμα ελευθέρωσε και μένα λίγο από το βάρος της φυλακής που έκτισα ως παιδί και νέος, πιστεύοντας άκριτα τους φόβους των προγόνων μου ως πραγματικούς και κάνοντάς τους και δικούς μου φόβους.

Η πρώτη μεγάλη γεύση ελευθερίας ήρθε λίγα χρόνια αφότου έφυγε ο πατέρας μου, όταν συνειδητοποίησα πως τώρα πια ζω για μένα και όχι για κείνον, όταν κατάλαβα πως δε βλέπω πια τον κόσμο μέσα από το παραμορφωτικό φίλτρο των προσδοκιών και των αγωνιών του δικού του νου, μα κατευθείαν με το δικό μου νου. Πριν απ’ αυτό δεν είχα καν συναίσθηση της ύπαρξης αυτού του παραμορφωτικού φίλτρου, γιατί δεν είχα δει ποτέ πόσο πιο ανάλαφρος και καθαρός φαίνεται χωρίς αυτό ο κόσμος.



[1] Αναζητούσε με αγωνία τη μαμά της, φοβόταν διάφορους ανύπαρκτους κινδύνους κ.ά.

Μοιράσου το στα social media