Η  Πολιτεία της  Λευτεριάς
Ένα ταξίδι Αλήθειας στα άδυτα του νου
με προορισμό την εσωτερική Ελευθερία.

Α19. Οι παλιές επιρροές του περιβάλλοντος.

Και πίσω απ’ όλες τις ιστορίες πόνου κρύβεται η ευπείθεια του tabula rasa[1] νου μου, που ως άγραφο χαρτί γεννήθηκε μέσα σε κόσμο άγνωστο και, όπως ήταν φυσικό, άκριτα πίστεψε κι ενστερνίστηκε όσα πρότυπα και φόβους οι παλιότεροι του μετέδιδαν με λόγια ή του εξέπεμπαν με το παράδειγμά τους, με τα μάτια τους, τη σκέψη τους, την κίνηση του σώματος και όλο τον τρόπο της ύπαρξής τους.

Αφοσιωμένος στο έργο της απελευθέρωσής μου, μέσα σε κλίμα εγκάρδιας φροντίδας, ξετυλίγει τώρα σε γήπεδο ευήλιο μεγάλο ο νους την παλιά κινηματογραφική ταινία ολόκληρου του παρελθόντος του. Το μήκος της χιλιόμετρα πολλά, καλύπτει όλο το χώρο του γηπέδου. Κάθε καρέ και νουθεσία. Εκατομμύρια καρέ, εκατομμύρια νουθεσίες, που τις περισσότερες αθέλητα του τις εμφύτευσε το περιβάλλον του, ήρθαν τώρα για πρώτη φορά όλες μαζί στο φως του ήλιου και μένει μόνο να τις κοιτάξει ο νους προσεκτικά, για να τις γνωρίσει όλες μία προς μία. Με τις νουθεσίες, όπως το λέει κι η λέξη, το περιβάλλον «έθεσε» το νου μέσα σε πλαίσια αποδεκτά, και αυτός από άγνοια και ανασφάλεια τις αποδέχθηκε όλες αδιακρίτως, γιατί δεν το άντεχε να παραμείνει ανένταχτος και περιθωριακός, αφού ήταν αδαής και δε γνώριζε ακόμα ποιες άλλες δυνατότητες υπήρχαν.

Πρώτη φορά τώρα βλέπει όλες τις νουθεσίες μία μία, στατικά, γιατί ως τώρα τις έβλεπε όλες μαζί σε κίνηση. Με είκοσι τέσσερα καρέ το δευτερόλεπτο έβλεπε μόνο το αποτέλεσμα, την κίνηση, όχι τα συστατικά που τη συνέθεταν. Έβλεπε, δηλαδή, μόνο τα φαινόμενα, όχι την πραγματικότητα των στατικών καρέ που όλα μαζί διαδοχικά προκάλεσαν την κίνηση. Η κινηματογραφική ταινία σε κίνηση του εμφάνιζε μόνο την εξωτερική δράση της ζωής του, ενώ τα στατικά καρέ αποτυπώνουν τον εσωτερικό του βίο, καθώς καταγράφουν σε στιγμιότυπα στιγμιαία συναισθήματα, στάσεις του σώματος, βλέμματα και εκφράσεις του προσώπου που έχουνε τη ρίζα τους σε πάσης φύσεως νουθεσίες-επιρροές από το περιβάλλον[2].

Ο νους θέλει να γκρεμίσει συθέμελα τη φυλακή των ιστών που έχει πλέξει μες στα χρόνια, για να την αφανίσει, γι’ αυτό ξεκινά τα έργα από τα πιο βαθιά θεμέλια. Σκύβει, λοιπόν, πολύ βαθιά μες στην καρδιά, κουρνιάζει στο κέντρο του εαυτού του, αποσύρεται από τον κόσμο και ακούει για λίγο μόνο τη σιωπή και το αίμα να κυλάει. Βαθαίνει κι άλλο μέσα στην ησυχία, στο σκοτάδι, παραδίδεται στη ζεστή αγκαλιά της ύπαρξής του. Απεκδύεται τα κατάλοιπα όλης της εγκόσμιας ζωής του και μένει ολόγυμνος, άγραφος, ανέγγιχτος από τον κόσμο, εκεί, μέσα στην απόλυτη φροντίδα του κέντρου του εαυτού του, που τον περιβάλλει σαν μήτρα με αγάπη. Τώρα, κενός από έγνοιες, αναπνέοντας τον καθαρό και ανάλαφρο αέρα της απουσίας προσδοκιών, μέσα σε βαθιά γαλήνη, μπορεί σιγά σιγά να θυμηθεί. Ανοίγει μέσα του η σφραγισμένη αυλαία, το τεχνητό νέφος της λήθης αρχίζει να διαλύεται, οι εικόνες γίνονται όλο και πιο διαυγείς και ζει ξανά ολόκληρο το θεατρικό έργο της ζωής του.

Γίνεται πάλι έμβρυο, μέσα στην κοιλιά της μάνας, και παρατηρεί πόσες προκαταλήψεις τού εμφυτεύτηκαν στο ασυνείδητο από τα λόγια που άκουγε, πριν ακόμα μάθει τη γλώσσα των ανθρώπων, πριν δει το φως του κόσμου, πριν καν αντιληφθεί ότι από άυλος που ήταν είχε τώρα ξαφνικά αποκτήσει σώμα υλικό με σάρκα και οστά.

  • Άκουσε το έμβρυο τη μητέρα του να λέει «αν βγει άρρωστο, τι θα κάνω, Θεέ μου;», και πίστεψε πως χωρίς υγεία υπάρχει μόνο απόγνωση και δυστυχία.
  • Αφουγκράστηκε από τα κύτταρά της τον τρόμο μήπως δε βγει σώο το παιδί της, κι έτσι έμαθε να φοβάται.
  • Άκουσε τους γονείς του να καυγαδίζουνε για πράγματα τετριμμένα, και διδάχθηκε πως τα εγκόσμια ζητήματα αξίζουν περισσότερο από την αγάπη.
  • Άκουσε τον πατέρα του να εύχεται να βγει αγόρι, και έμαθε να θεωρεί τις γυναίκες υποδεέστερες.
  • Άκουσε τον πατέρα του να λέει πώς πασχίζει με αγωνία να φέρει πλούτο υλικό για το μεγάλωμα των παιδιών του, και πίστεψε πως τα χρήματα φέρνουν την ευτυχία και πως χωρίς αυτά υπάρχει μόνο δυστυχία και απόγνωση.

Αυτά κι άλλα πολλά συνέλαβε ήδη πριν από τη γέννα ο νους και έστησε έτσι τα θεμέλια για να κτίσει αργότερα, με πεποιθήσεις, πρότυπα, προσδοκίες, φόβους και αγωνίες, από μπετόν αρμέ τη φυλακή του.

Πράγματι, με το που βγήκε ο νους στο φως του κόσμου, άκουσε το μαιευτήρα να συγχαίρει τη μητέρα που έκανε αγόρι και είδε τον πατέρα και όλο του το σόι να τον κοιτάζουν σαν το λυτρωτή Θεό τους, μόνο και μόνο επειδή ήτανε αρσενικός[3]. Βεβαιώθηκε, έτσι, πως σωστά είχε καταλάβει, οι άντρες πράγματι αξίζουν πιο πολύ από τις γυναίκες. Αυτή ήταν μία από τις πρώτες του προκαταλήψεις, που ενισχύθηκε πολύ αργότερα, στα παιδικά του χρόνια, από τα λόγια του πατέρα του.

Μα έκτισε και άλλες πεποιθήσεις, που οφείλονταν στην ίδια την υλική του φύση, και όχι σε λόγια τρίτων. Έμαθε, για παράδειγμα, να αποζητά τη μητρική αγκαλιά και τη ρώγα με το γάλα, χωρίς αυτήν κατάλαβε πως του ήτανε αδύνατο να ζήσει. Πίστεψε έτσι αμαχητί στο νόμο της εξάρτησης και τον νόμισε για αιώνιο, ξεχνώντας έτσι παντελώς και οριστικά ότι λίγους μόνο μήνες πριν δεν είχε σώμα, ήτανε άυλος κι ελεύθερος από τέτοιες εξαρτήσεις.

Αυτά κι άλλα πολλά κατέγραψε ο νους στη βρεφική του ηλικία, και όταν μεγάλωσε μπορεί τα δεδομένα της φύσης του και του περιβάλλοντός του να άλλαξαν, μα αυτός τα ξέχασε εκεί, γραμμένα, ή δεν ήξερε πώς να τα σβήσει, ούτε κανείς του είπε πως θα είναι για καλό του να βρει έναν τρόπο να τα σβήσει. Έτσι, από νήπιο ακόμα, έμαθε να ζει με πεπαλαιωμένες πεποιθήσεις, οι οποίες τον έκαναν να βρίσκεται μέσα στο δικό του κόσμο το φανταστικό, αφού αυτές οι πεποιθήσεις τού παρουσίαζαν την υποκειμενική καταγραφή ως αντικειμενική πραγματικότητα και αποτέλεσαν ήδη από τα χρόνια εκείνα για το νου φίλτρο αμετακίνητο παραμορφωτικό στη σχέση του με τους ανθρώπους και με τον κόσμο γενικότερα.

Στο σχολείο, αργότερα, διαπίστωσε πως όποτε έπαιρνε δέκα τον ενέκριναν η μάνα και η δασκάλα, και νόμισε πως η μάθηση και η γνώση σαν μόνη χρησιμότητα έχουν την αναγνώριση, την καταξίωση μέσα στον κόσμο. Ούτε που του περνούσε τότε από το νου, και κανείς δεν του το είπε ούτε το έδειξε με το παράδειγμά του, πως η βαθύτερη χρησιμότητα της μάθησης και της γνώσης είναι η ίδια η χαρά της αποκάλυψης, της ενεργού πνευματικής συμμετοχής μέσα στον κόσμο.

Αργότερα, μόνο, του είπαν πως η γνώση και η μάθηση είναι ένα αναγκαίο κακό, μια αγγαρεία που πρέπει να υποστεί, αν θέλει να βγει νικητής αργότερα ως ενήλικας στον αγώνα της επιβίωσης και της επικράτησης απέναντι στους άλλους «ανταγωνιστές» της βιοπάλης, όπως έμαθε να βλέπει τους αδελφούς του.

Εκείνη την εποχή περίπου πληροφορήθηκε επίσης πως πρέπει να είναι αρεστός και στο άλλο φύλο, αλλιώς γευότανε τη δυστυχία της καταφρόνιας από κορίτσια και από αγόρια. Έπρεπε, λέει, να είναι ευδιάθετος, καπάτσος, αθλητικός, θαρραλέος και πολλά άλλα. Συμπέρανε τότε πως η ευτυχία είναι μια πολύ δύσκολη υπόθεση που εξαρτάται από την αποδοχή του δύστροπου άλλου φύλου και πως η μοναχική ζωή είναι απόδειξη αποτυχίας και δυστυχίας. Έμαθε, έτσι, να απεχθάνεται να μένει μόνος και αδυνατούσε να αξιοποιεί και να απολαμβάνει τις πολύτιμες μοναχικές του ώρες.

Δεν άργησε να προστεθεί και η αγωνία για το μέλλον, καθώς όλοι του έλεγαν ότι δεν είναι πια παιδί και πρέπει να αναλάβει τον εαυτό του. Έκτισε τότε πάνω στην αγωνία των γονιών του τη δική του αγωνία και την πεποίθηση πως χωρίς ανώτατες σπουδές είναι χαμένος σε αυτόν το σκληρό κόσμο μέσα στον οποίο άθελά του έχει βρεθεί μπλεγμένος. Έμαθε δε να βλέπει όλα τα αρσενικά αδέλφια του σε σύγκριση με αυτόν και να τα κοιτάζει είτε με φθόνο είτε με υπεροψία, ανάλογα με τις επιτυχίες και τις αποτυχίες τους στις γυναίκες, στις σπουδές και στην επαγγελματική σταδιοδρομία.

Πρότυπα, προκαταλήψεις, πεποιθήσεις, προσδοκίες, φόβους, αγωνίες πάμπολλες ενστερνίστηκε ο ευπειθής άγραφος νους, γιατί πέρα από την εξαρτημένη υλική του φύση και το παράλογα απαιτητικό περιβάλλον δεν είχε τότε ακόμα άλλους δασκάλους, η δε πνευματική του φύση είχε ατροφήσει εξαρχής και τσαλαπατηθεί από του κόσμου τους ασήκωτους κανόνες, πριν καν προλάβει να βλαστήσει.

Αυτά συλλογιέται τώρα ο νους μέσα στην αγκάλη της καρδιάς και, γνωρίζοντας από τώρα το αυριανό επόμενό του βήμα, αποσύρεται ήσυχος, για να παραδοθεί για λίγες ώρες στην άλλη γλυκιά αγκαλιά, αυτήν του ύπνου.



[1] Λατινικός όρος που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει «άγραφο χαρτί», πάνω στο οποίο μπορείς να γράψεις ό,τι θες, χωρίς να υπάρχουν προηγούμενες εγγραφές που θα μπορούσαν να αλλοιώσουν τις νέες εγγραφές και να τις τροποποιήσουν.
Δείτε σε αυτή τη σελίδα μία επιστημονική εξήγηση σχετικά με αυτό το θέμα:
“In fact, Lipton reports, “medicine has acknowledged that illness is seeded in the first six years of life when beliefs are downloaded by the family into the child’s subconscious.” During these years, children’s minds are primarily in a theta brain wave pattern, which creates a  hypnagogic state of mind. This trance state explains why children easily blur the boundary between fantasy and form. Walking around in a trance, young children absorb their parent’s beliefs into subconscious memory without question or discernment.”

[2] Αυτή η σύλληψη του νου προέρχεται από την πραγματική εμπειρία που είχε αρκετές φορές όποτε είδε φωτογραφίες δικές μου και άλλων αδελφών που βγήκαν χωρίς προειδοποίηση και χωρίς στήσιμο, στις οποίες η έκφραση του προσώπου και η στάση του σώματος μαρτυρούσαν πολλά κρυφά και έντονα συναισθήματα και μύχιες ανομολόγητες σκέψεις, όπως ζήλια, φθόνο, άγχος, σκοτούρες, απόγνωση, ερωτική επιθυμία, έκπληξη, απορία και πολλά άλλα.

[3] Τότε δεν είχαν ακόμα εφευρεθεί τα υπερηχογραφήματα και οι γονείς δεν ήξεραν από πριν το φύλο του παιδιού που θα γεννηθεί.

Μοιράσου το στα social media