Η  Πολιτεία της  Λευτεριάς
Ένα ταξίδι Αλήθειας στα άδυτα του νου
με προορισμό την εσωτερική Ελευθερία.

Α25. Ο φόβος για την επανάληψη του παλιού πόνου.

Το επόμενο βράδυ…

Αθωωμένος και ανάλαφρος, ξαλαφρωμένος πια από τα βάρη της αυτοκατηγόριας, ο νους παίρνει θέση στο καθιερωμένο πλέον κάθισμα της εμβάθυνσης, για να γνωρίσει εκ των ένδον τον εχθρό, να τον δει σε όλη του την έκταση και να τον απομυθοποιήσει. Ένας σοφός δάσκαλος έχει πει «face the devil!», που σημαίνει «αντιμετώπισε κατά πρόσωπο με τόλμη το διάβολο που βρίσκεται μέσα σου». Και τ’ αδέλφια μου οι ψυχολόγοι λένε, ομοίως, πως ο μόνος τρόπος για να ξεπεράσουμε τους φόβους μας είναι να τολμήσουμε να βρεθούμε πρόσωπο με πρόσωπο απέναντι στο αντικείμενο του φόβου μας.

Ψυλλιασμένος πια ο νους πως άδικα φοβάται όσα φοβάται, αποφάσισε τώρα να τολμήσει κάτι ακόμα πιο αποτελεσματικό: να μπει μέσα στο αντικείμενο του φόβου του, όχι απέναντι στην τίγρη που τον απειλεί, αλλά μέσα στο ανοικτό της στόμα, ανάμεσα στα κοφτερά της δόντια, για να δει ποιο είναι πραγματικά το χειρότερο που μπορεί να συμβεί, ακόμα και αν όλοι του οι φόβοι βγουν αληθινοί.

Κάποιοι αμερικάνοι αδελφοί καθηγητές πανεπιστημίων έχουν, λέει, βρει με στατιστικές έρευνες πως το 95% των φόβων μας δεν πρόκειται να υλοποιηθεί ποτέ και πως από το υπόλοιπο 5% που θα υλοποιηθεί μόνο το 1% θα έχει πραγματικά τόσο τραγικές συνέπειες όσο φανταζόμασταν! Αλλά ακόμα και σε αυτό το 1% έχω δει ότι η προσαρμοστικότητά που έχουμε χάρη στο αείροο και χαροποιό ρεύμα της ζωής που μας διαρρέει ακατάπαυστα ελαττώνει σημαντικά τον πόνο που βιώνουμε.

Θυμάται ο νους με θαυμασμό και δέος κάποια αδέλφια με σοβαρές αναπηρίες, που με τη δύναμη της θέλησης έχουν μεγαλουργήσει στις τέχνες, στα γράμματα, στα σπορ, ακόμα και στην ανθρωπιστική τους δράση, και πείθεται πως, όποιο κακό και αν του συμβεί, δεν μπορεί να του στερήσει τη δυνατότητα να ευφραίνεται κάθε στιγμή από τη χαρά που του προσφέρει το ίδιο το δώρο της ζωής.

Ο φόβος για την επανάληψη του παλιού πόνου, λοιπόν, είναι αναγκαίο να εξαλειφθεί, αν θέλει ο νους να παραμένει αμόλυντος από τις αγωνίες που συνήθως τον κατακλύζουν και να είναι σε θέση να αξιοποιεί αυτήν την εγγενή δυνατότητα για χαρά που του παρέχεται κάθε στιγμή από την ίδια του τη φύση. Κι εφόσον για την εξάλειψη αυτού του φόβου χρειάζεται να μπει ξανά μέσα στον παλιό του πόνο και να τον αναβιώσει, το έχει αποφασίσει, θα το κάνει, και ας πονέσει ξανά όπως παλιά, γιατί ο πόνος είναι γλυκός και τον αντέχει ο νους, όσο έντονος και αν είναι, όταν γνωρίζει πως είναι τμήμα της ατραπού που θα τον οδηγήσει στην ελευθερία, ενώ, αντίθετα, γίνεται αβάσταχτος, όταν τον ρίχνει πιο βαθιά στο βάραθρο της άγνοιας και στην απόγνωση του σκότους, χωρίς προοπτική για σωτηρία.

Μοιράσου το στα social media