Η  Πολιτεία της  Λευτεριάς
Ένα ταξίδι Αλήθειας στα άδυτα του νου
με προορισμό την εσωτερική Ελευθερία.

Α36. Ο νους καλλιεργεί το εσωτερικό μου εύρος.

Νιώθει τώρα την ανάγκη ο νους να βρει τρόπο να κατοχυρώσει τη νέα του κατάκτηση, για να μην την ξαναχάσει. Θα ’θελε, αν γίνεται, να μη βρεθεί ποτέ ξανά στην εμπόλεμη κατάσταση της οργής για τις αδυναμίες του και της φασιστικής απαίτησης για άμεση επανόρθωση. Έχει νιώσει πολλές φορές στη ζωή του μέχρι τώρα τη φρίκη του εσωτερικού πολέμου, αυτό το είδος του πόνου δεν έχει τίποτα άλλο πια να τον διδάξει. Θέλει, λοιπόν, τώρα να βρει τρόπο να στεριώσει την ειρήνη, να την εμπεδώσει, να την ενσταλάξει μέσα στα κύτταρά μου και να τη θεμελιώσει βαθιά μες στο κορμί μου, να την κάνει συστατικό της ύλης τους ενσωματωμένο και αναπόσπαστο, για να μην την ξαναχάσει.

Για να χτίσει τα θεμέλια, θα χρειαστεί πρώτα να δημιουργήσει χώρο. Κλείνω, λοιπόν, τα μάτια και μένω για λίγο στην ησυχία και στο σκοτάδι. Ο νους ησυχάζει. Παρατηρεί ολόκληρο το σώμα. Τα κύτταρα, ακούραστοι εργάτες, συνεργάζονται σε πλήρη αρμονία μεταξύ τους. Πολλά κύτταρα μαζί αποτελούν έναν ιστό και μεριμνούν για την καλή του υγεία. Πολλοί ιστοί σχηματίζουν ένα όργανο και πολλά όργανα μαζί συνθέτουν ένα σύστημα. Κάθε όργανο του σώματος έχει αναλάβει ένα έργο και το εκτελεί σιωπηρά, με συνέπεια, ταπεινότητα και αφοσίωση, χωρίς δυσανασχέτηση, χωρίς ανάγκη για αναγνώριση ή άλλες έγνοιες που θα μπορούσαν να του αποσπάσουν την προσοχή από το έργο του.

Μόνο του νου οι έγνοιες προξενούν δυσλειτουργίες στο σώμα, τα όργανα δεν έχουν δικές τους έγνοιες. Το έχει διαπιστώσει αυτό πολλές φορές ο νους, όποτε έχει παρατηρήσει στο σώμα μου νευροφυτικά, ψυχοσωματικά συμπτώματα, όπως πονοκεφάλους, αθέλητες συσπάσεις των μυών, στομαχόπονους και άλλα.

Με τον ίδιο τρόπο, σκέφτεται, που προκαλεί με τις σκοτούρες του δυσλειτουργίες στα όργανα του σώματος, θα μπορούσε ίσως με κάποιες συνειδητές θετικές σκεπτομορφές να τα ενισχύσει στο έργο τους και να ωφεληθεί έτσι έμμεσα και αυτός. Για παράδειγμα, η σωματοποίηση της αποδοχής θα μπορούσε να είναι το κλειδί όχι μόνο για την καλύτερη λειτουργία των οργάνων, αλλά και για τη σταθερότερη θεμελίωση της ίδιας της αποδοχής, ώστε να μην ξαναχαθεί.

Γιατί, όσο την έχει περιορισμένη στο όργανο του εγκεφάλου, εύκολα κάποιες σκέψεις από τα παλιά τη διώχνουν και πυροδοτούν νέο πόλεμο. Αν, όμως, φτάσει στο σημείο να την έχει εξαπλώσει μέσα σε όλα τα όργανα, στους ιστούς και στα κύτταρα του σώματος, τότε θα την έχει κάνει ακλόνητη, αδιασάλευτη, αμετακίνητη. Η έννοια της αποδοχής θα έχει πλέον ριζώσει για τα καλά μες στο κορμί μου, δεν θα είναι πια απλά μία έννοια, θα έχει γίνει ένα με τη σάρκα μου. Η έννοια (εν + νους) της αποδοχής δεν θα βρίσκεται τότε πια μόνο μέσα στο νου, θα έχει πλέον ενσωματωθεί (εν + σώμα) ολοκληρωτικά μέσα στο σώμα.

Ήδη, λίγο νωρίτερα, το σώμα γεύθηκε το μούδιασμα, τη διάλυση, τη γλύκα από τα τρίμματα της κρούστας των απαιτήσεων που θρυμματίστηκε και χύθηκε μέσα στο σώμα. Ήδη έχει, λοιπόν, δεχθεί την ευεργεσία της αποδοχής και γι’ αυτό τα όργανα τη θέλουν την αποδοχή, τους άρεσε και θέλουν να την έχουν. Είναι, δηλαδή, ανοικτά προς αυτήν. Το μόνο που έχει να κάνει τώρα ο νους είναι να σταθεροποιήσει και να διευρύνει ακόμα περισσότερο αυτό το άνοιγμά τους, να αυξήσει το εσωτερικό τους εύρος, ώστε το εύρος των οργάνων του σώματός μου να χωράει μέσα του, δηλαδή να «συγχωρεί», όλες του νου τις όψεις – και όσες τον ευχαριστούν και είναι περήφανος γι’ αυτές, και όσες τον ενοχλούν και θα ’θελε να μην υπάρχουν – και να τις περιβάλλει με αποδοχή, αγάπη, θαλπωρή, φροντίδα, γαλήνη και ειρήνη, ώστε αυτές να εφησυχάζουν μέσα στους κόλπους του εσωτερικού εύρους του κορμιού μου, να ηρεμούν, να νομιμοποιούνται, να λυτρώνονται, να παύουν να νιώθουν κυνηγημένες, κατατρεγμένες, κακές, ανεπιθύμητες.

Πιάνει, λοιπόν, ο νους τα κομβικά κέντρα του σώματος ένα-ένα και τα διευρύνει, τα διανοίγει, και ρίχνει μέσα τους με στοργή όλες του τις αδυναμίες και τις ατέλειες, αλλά και την υπερηφάνεια για τις «καλές» του όψεις, μαζί με την αποδοχή γι’ αυτές και με την πεποίθηση πως όλες οι αγωνίες του είναι ανούσιες, αφού τώρα πια επιτρέπεται να κάνει λάθη και να έχει αδυναμίες ή να είναι χαζοϋπερήφανος για τις θετικές πλευρές του. Διευρύνονται έτσι και γεμίζουν με αποδοχή και αταραξία ένα-ένα το κεφάλι, ο λαιμός, οι ώμοι και το στήθος, η καρδιά, τα χέρια, τα ακροδάχτυλα, το στομάχι κι όλα τα σωθικά μου, η πλάτη απ’ άκρη σ’ άκρη, η ραχοκοκαλιά, ο κόκκυγας, η μέση, τα γεννητικά μου όργανα, οι γλουτοί, οι μηροί, οι κνήμες, οι αστράγαλοι, τα πέλματα και τα δάκτυλα των ποδιών.

Όλο το σώμα τώρα είναι σε διεύρυνση, ομόφωνα δηλώνουν με βεβαιότητα όλα τα όργανα, οι ιστοί και τα κύτταρα πως, ναι, αποδέχονται τις ατέλειές μου, αναγνωρίζουν στο νου μου το δικαίωμα να μαγεύεται από τον κόσμο και να υποτροπιάζει, δεν του κρατούν κακία, τον αγαπούν και τον στηρίζουν, συναισθάνονται το βάρος της ευθύνης του καθώς απ’ αυτόν όλα εξαρτώνται, συμμετέχουν στον αγώνα του για την κατάκτηση της ελευθερίας, τον συγχωρούν, δε βιάζονται και με εγκαρτέρηση συνεχίζουν αρμονικά το έργο τους, φωτίζοντάς του και γλυκαίνοντας πάντα το δύσκολο και συχνά πικρό του δρόμο με συμπόνια και αγάπη, θετικές ενέργειες οι οποίες εκ φύσεως και όχι με εξαναγκασμό διαθέτουν μεταμορφωτική δύναμη μαγική και αθόρυβη, ήπια μα σταθερή.

Μοιράσου το στα social media