Η  Πολιτεία της  Λευτεριάς
Ένα ταξίδι Αλήθειας στα άδυτα του νου
με προορισμό την εσωτερική Ελευθερία.

Γ7. Επαναλαμβάνω τα βήματα για τ’ αδέλφια μου.

Ο νους και πάλι φτιάχνει ατμόσφαιρα. Πρόκειται να ασχοληθεί για πρώτη φορά τόσο συστηματικά με κάτι που δεν τον αφορά άμεσα, και γι’ αυτό χρειάζεται να δημιουργήσει ζεστό χώρο και ευχάριστο περιβάλλον, για να χωθεί μέσα του και εκεί να αρχίσει να εργάζεται με χαρά πάνω σε ένα αντικείμενο που του ήταν μέχρι τώρα σχεδόν άγνωστο και αδιάφορο. Για να φτιάξει ατμόσφαιρα, εφαρμόζει ξανά τα γνωστά πλέον κόλπα που ξεγελούν το νου και τον εστιάζουν, τα ίδια που εφάρμοσε και όταν ξεκινούσε τον πρώτο κύκλο εργασιών, τότε που στόχος του ακόμα ήταν η συμφιλίωση με τον εαυτό του[1].

Κάθεται, λοιπόν, μπροστά στον υπολογιστή, καλλιεργεί μέσα του το ενδιαφέρον γι’ αυτό που έχει να κάνει και ξεκινά. Θυμάται κάποιον αδελφό ή αδελφή[2] που έχει ανάγκη στήριξης. Χαλαρώνει, εμβαθύνει μέσα στο σώμα του, θεωρεί ότι και ο αδελφός του είναι εκεί δίπλα και χαλαρώνει κι αυτός μαζί του. Ο νους παρατηρεί τις ενοχλήσεις που νιώθει ο αδελφός του. Εστιάζεται στην κυριότερη από αυτές. Του δείχνει νοερά πώς να χαλαρώνει και στη συνέχεια του εξηγεί με ευγένεια και γλυκύτητα ότι αυτή η ενόχληση φαινομενικά οφείλεται σε κάποιο πρόσφατο συμβάν, αλλά αυτό είναι μόνο η αφορμή, επειδή η πραγματική αιτία της ενόχλησης βρίσκεται μέσα του, στην αδυναμία του νου του να δεχθεί το δυσάρεστο συμβάν και να συμφιλιωθεί με αυτό.

Ο αδελφός αρχικά αντιστέκεται και αρνείται να δεχθεί αυτήν την ιδέα, μα σύντομα παραδέχεται την πραγματική αιτία του πόνου του και ομολογεί την αδυναμία του, που άλλωστε είναι απόλυτα δικαιολογημένη, όπως του εξηγεί ο νους μου, αφού η αιτία ανάγεται σε παλαιότερα βιώματα, από την εποχή που ως άγραφο χαρτί τα πίστευε όλα όσα λέγανε και κάνανε οι γονείς, οι φίλοι και γενικά το περιβάλλον του. Έτσι, ο αδελφός βιώνει τη γλυκιά όαση της ομολογίας και ανακουφίζεται. Προς στιγμή θέλει να σταθμεύσει οριστικά μέσα στην όαση και να μην ξαναβγεί έξω στο σκληρό τον κόσμο, μα βλέπει πως έτσι σύντομα η γλύκα χάνεται και αποφασίζει να εγκαταλείψει τον καινούργιο του παράδεισο και να συνεχίσει το ταξίδι.

Έχοντας αναγνωρίσει ως αιτία της δυστυχίας του το δυνάστη νου του, ο αδελφός νιώθει τώρα θαλπωρή για τον πονεμένο εαυτό του και παίρνει την απόφαση να του προσφέρει στο εξής ουσιαστική φροντίδα και να κάνει αδιαμαρτύρητα ό,τι χρειαστεί προκειμένου να απελευθερωθεί από τους ιστούς του. Αυτή η απόφαση συνοδεύεται από ενθουσιασμό και εφηβική ορμή, άσχετα από το ποια είναι η πραγματική ηλικία του αδελφού.

Ο νους μου τώρα αρχίζει να μοιράζεται νοερά με τον αδελφό του τις εμπειρίες του από το δικό του ταξίδι και να του εξηγεί για το δικό του αίσθημα ανεπάρκειας που ένιωθε και που συχνά νιώθει ακόμα. Ο αδελφός αρχίζει και αυτός να εμβαθύνει μέσα του και διαπιστώνει ότι και αυτός θα πρέπει να έχει ένα παρόμοιο γενικευμένο αίσθημα ανεπάρκειας, αφού πολλές φορές τού έχει φανεί δύσκολη η ζωή μέσα σε αυτόν τον αντίξοο κόσμο. Αυτή η ομοιότητα μας συγκινεί και τους δύο και μας κάνει να νιώθουμε πως είμαστε σύντροφοι και συνοδοιπόροι στην κοινή πορεία μας μέσα σε αυτόν τον άγνωστο κόσμο όπου βρεθήκαμε και ζούμε.

Από εδώ και πέρα η σχέση έχει δομηθεί και μοιραζόμαστε μια σειρά από κοινές εμπειρίες. Αρχίζουμε να μιλάμε για τις βεβιασμένες μας φυγές σε πρόχειρες χαρές, για την αυτομομφή που επακολουθεί και για την απόφαση να μην υποκύπτουμε στο ανώφελο και ψυχοφθόρο ταξίδι των ενοχών. Ο παραμερισμός των ενοχών αυξάνει τη νοητική διαύγεια, ανοίγοντας έτσι στον αδελφό το δρόμο για την κατανόηση της ιστορίας του πόνου του. Μαθαίνει να αιτιολογεί την τωρινή συμπεριφορά του με βάση τα παλιά του βιώματα. Έτσι, αθωώνει και συγχωρεί τον εαυτό του και αυτό του δίνει μεγάλη χαρά.

Σε αυτό το σημείο ο νους μου συγκινείται ακόμα πιο βαθιά, επειδή βλέπει πόσο εύκολο του ήταν τελικά να φανεί τόσο πολύ χρήσιμος σε έναν αδελφό. Λίγο χρόνο πραγματικού ενδιαφέροντος μόνο τού αφιέρωσε και εκείνος ωφελήθηκε τόσο ουσιαστικά.

Ο νους μου παρατηρεί τώρα πόσο μεγάλη χαρά λαμβάνει ο ίδιος από το γεγονός ότι βοήθησε τον αδελφό του. Μεγάλη χαρά με καθόλου κόπο! Απλά και μόνο με λίγη ώρα ευχάριστης και ουσιαστικής ανθρώπινης επαφής. Κάθε άλλη παλιά πολύπλοκη πηγή χαράς από εκείνες που μάταια και λαίμαργα προσπαθούσε εναγωνίως και απεγνωσμένα να ξεζουμίζει ο νους μου τόσα χρόνια από τον κόσμο ωχριά μπροστά στη χαρά τού να γίνεται ο ίδιος ωφέλιμος για τον αδελφό του και αιτία για χαρά (ή, μάλλον, αφορμή και όχι αιτία, επειδή η αιτία για τη χαρά ενυπάρχει στον κάθε αδελφό και είναι η άσβεστη φλόγα της ψυχής, που σιγοκαίει αιώνια στο κέντρο του εαυτού του). Αυτή η διαπίστωση τον οδηγεί στην απόφαση ότι στο μέλλον θα προτιμά αυτό το είδος χαράς και όχι εκείνα τα είδη που είχε συνηθίσει στο παρελθόν να προτιμά.

Στο μεταξύ, ο αδελφός προχώρησε μόνος του ακόμα ένα βήμα και τώρα μυείται στη συμπόνια. Μαθαίνει να συμπονά τον παλιό εαυτό του και με τη νοερή καθοδήγηση του νου μου δημιουργεί μέσα στην καρδιά του το δικό του Ζεστό και Φωτεινό Θεραπευτήριο της Καρδιάς, όπου εναποθέτει μία μία τις συγχυσμένες όψεις του εαυτού του για να γαληνέψουν. Ο πρώτος κύκλος εργασιών ολοκληρώνεται για τον αδελφό με την αποδοχή του εαυτού του και τη συμφιλίωσή του με όλες του τις όψεις, τις σκέψεις και τα συναισθήματα, που του έχουν στερήσει μέχρι τώρα τη χαρά της ζωής.

Συνεχίζοντας ο νους το στοχασμό του, καθοδηγεί τώρα νοερά τον αδελφό και στο δεύτερο κύκλο εργασιών ανέγερσης της δικής του Πολιτείας της Λευτεριάς. Του δείχνει βήμα-βήμα το δρόμο προς την απελευθέρωση. Του θυμίζει τον πραγματικό λόγο για τον οποίο έχει έρθει στη ζωή, ο οποίος δεν έχει καμία σχέση με όλα εκείνα για τα οποία έχει μάθει ο αδελφός να αγωνιά και να στεναχωριέται. Του εξηγεί πώς σε καμία περίπτωση δε διακυβεύεται η αξία της προσωπικότητάς του, επειδή αυτή είναι δεδομένη, άπειρη και αυθύπαρκτη από τη στιγμή που πάρθηκε η απόφαση να έρθει σε αυτόν τον κόσμο, και συνεπώς δεν έχει λόγο να παίρνει τίποτα προσωπικά.

Έτσι, ο αδελφός μαθαίνει να εστιάζεται στο κέντρο του εαυτού του και να κάθεται εκεί ήσυχος, γαλήνιος, χωρίς εγκόσμιες αγωνίες. Οι προκαταλήψεις του χάνουν έδαφος, ο νους του εγκαταλείπει τις προσδοκίες του και παραιτείται από τις απαιτήσεις του. Μαθαίνει να αποζητά τη γνώση, την Αλήθεια, και όχι να αγωνιά πότε θα αλλάξει. Καταλαβαίνει πως η αλλαγή θα έρθει μόνη της, αβίαστα, σαν απαύγασμα της γνώσης και πως δε χρειάζεται να σκοτίζεται ο ίδιος γι’ αυτήν καθόλου, ούτε να τσαλακώνει τον εαυτό του στο βωμό της αλλαγής, η οποία έτσι κι αλλιώς θα έρθει μόνο όταν θα έχει ωριμάσει μέσα του ο καιρός.

Μετά ο αδελφός μυείται στην ελευθερία της ταπεινότητας και μέσα από μια σειρά από παραιτήσεις εγκαταλείπεται με εμπιστοσύνη στο θέλημα του Δημιουργού του και Του παραδίδει πρόθυμα και άνευ όρων το νοητικό ιστό του, για να τον θεραπεύσει Εκείνος, όπως και όποτε Εκείνος κρίνει.

Τέλος, ο νους μου ενημερώνει τον αδελφό πως, αν θέλει να έχει διάρκεια το οικοδόμημα της συμφιλίωσης και της απελευθέρωσης που μόλις ολοκλήρωσε, θα χρειαστεί να καλλιεργήσει τη συντροφικότητα, δηλαδή τη συμπόνια και το ενδιαφέρον για όλα του τ’ αδέλφια, ώστε ο νους του να πάψει οριστικά να απασχολείται με τα μικρά ζητήματα που του προξενούσαν μέχρι τώρα σκοτούρες και αγωνίες.

Ο νους μου εισάγει, λοιπόν, τώρα τον αδελφό στην τρίτη ενότητα βημάτων και του εκθέτει την αδιαφορία με την οποία αντιμετώπιζε μέχρι τώρα τ’ αδέλφια του, κι εκείνος την παραδέχεται και ομολογεί την πλήρη άγνοιά του για το τι περνάνε μέσα τους. Συγχωρεί τον εαυτό του γι’ αυτή τη μέχρι τώρα στάση του και προχωρά και αυτός, όπως έκανε και ο νους μου λίγο πριν, στη συνειδητή και ηθελημένη ταύτιση με τον τρόπο που ζει και υπάρχει μες στον κόσμο ένας Άγιος.

Ο αδελφός γοητεύεται από τη μαγεία της συμπόνιας που βιώνει μέσα του ο Άγιος, καθώς επίσης και από τη βαθιά ευδαιμονία και την αδιατάρακτη ψυχική γαλήνη που αστείρευτα γεννά μέσα στον Άγιο η συνεχής εξάσκηση της συμπόνιας, της Αγάπης, της προσευχής και του έμπρακτου ενδιαφέροντος του Αγίου για τ’ αδέλφια του. Αποφασίζει, έτσι, ο αδελφός να επαναλαμβάνει όσο πιο συχνά μπορεί αυτήν την άσκηση της νοερής ταύτισης με τον Άγιο, μέχρι να του γίνει δεύτερη φύση και να μάθει και αυτός αυθόρμητα να ζει και να υπάρχει μες στον κόσμο με αυτόν τον τόσο όμορφο τρόπο, που η ομορφιά του δε συγκρίνεται με καμία από τις μέχρι τώρα σπάταλες συνήθειες του νου του. Δέχεται δε, όχι μόνο να απολαμβάνει πού και πού την αίσθηση της ταύτισης μαζί Του, αλλά και να ενεργεί στην καθημερινότητά του εισακούοντας και αυτός όπως ο νους μου τις εσωτερικές προτροπές του Αγίου του, αναλογιζόμενος απλά «τι θα έκανε ο Άγιός μου σε αυτήν την περίσταση».

Από δω και μπρος ο νους μου και ο νους του αδελφού μου έχουν φθάσει στο ίδιο σημείο της πορείας και συμβαδίζουν στον άγνωστο δρόμο που τους επιφυλάσσουν τα επόμενα βήματά τους στο κτίσιμο της κοινής πλέον Πολιτείας της Λευτεριάς τους. Είναι η πρώτη φορά που ο νους μου στο ταξίδι του έχει τόσο συγκεκριμένη και χειροπιαστή, τεκμηριωμένη, την αίσθηση ότι έχει δίπλα του έναν αδελφό σύντροφο, συναγωνιστή, συνοδοιπόρο. Ασύγκριτα συναισθήματα χαράς, πληρότητας, ζεστασιάς, που δεν περιγράφονται με λόγια, τον καταλαμβάνουν άμεσα με αυτή τη σκέψη.

Ανέλπιστη χαρά, που όμοιά της δεν έλπιζε ποτέ να ζήσει, γιατί δεν είχε φανταστεί πως τέτοιο είδος χαράς υπάρχει, γι’ αυτό και τώρα που τη ζει δεν ξέρει ποια είναι τα σωστά λόγια για να την περιγράψει. Αυτή η συντροφική συνοδοιπορία προς την ελευθερία μαζί με άλλα αδέλφια είναι κάτι που κανένας ανθρώπινος νους προσηλωμένος στις γνώριμες ανθρώπινες συνήθειες δεν την έχει καν ονειρευθεί. Ούτε ο δικός μου νους την είχε ποτέ ονειρευθεί. Και όμως, τώρα αυτή η υπέροχη εμπειρία τού δόθηκε. Νιώθει γι’ αυτό απέραντη ευγνωμοσύνη, δεν ξέρει για ποιον ακριβώς τη νιώθει και προς ποιον την απευθύνει, πάντως αυτό που νιώθει είναι μια απεριόριστη ευγνωμοσύνη, που του ευφραίνει την καρδιά, τη διεγείρει, τη δονεί και τη διευρύνει.

Θέλω εδώ να τονίσω ότι καθ’ όλη τη διάρκεια των πιο πάνω στοχασμών του ο νους μου δεν παρέλειπε να επιτρέπει – όχι μόνο με τα λόγια αλλά και βαθιά μέσα του – στον αδελφό του να μην ακολουθεί τις οδηγίες του παρά μόνον αν του επικυρώνονταν απόλυτα μέσα του, γιατί δεν ξεχνούσε πως ο κάθε αδελφός έχει τη δική του ιδιοσυγκρασία, τις δικές του προτεραιότητες, τις ιδιαίτερες ευκολίες και δυσκολίες του, που του καθορίζουν τελικά τη δική του ιδιαίτερη ατραπό που θα τον οδηγήσει στη δική του εσωτερική ελευθερία. Φρόντιζε, δηλαδή, ο νους να αντιμετωπίζει τον αδελφό ως μία αυτόνομη ξεχωριστή προσωπικότητα και να σέβεται τις ιδιαιτερότητές του.

Γι’ αυτό κι εκείνος δεν ένιωσε καμία πίεση ή απόρριψη, αμβλύνθηκαν οι αντιστάσεις του χάρη στην κατανόηση και την αποδοχή που εισέπραξε και έγινε έτσι εύπλαστος και ανταποκριτικός στις ωφέλιμες γι’ αυτόν οδηγίες που του έδωσε ο νους μου. Αν δεν είχε προσέξει ιδιαίτερα αυτή τη σημαντική λεπτομέρεια ο νους και αν δεν είχε συνειδητά θυσιάσει τη βιασύνη του για χάρη της αφοσίωσης στο καλό του αδελφού του, θα είχε προξενήσει στον αδελφό του αντίδραση και απώθηση προς τις οδηγίες του και έτσι ο αδελφός θα είχε χάσει εξαιτίας της ανωριμότητας του νου μου την ευκαιρία να κάνει αυτό το λυτρωτικό ταξίδι αυτογνωσίας, ο δε νους μου θα είχε στερηθεί και αυτός τη χαρά και τη συγκίνηση που του προσέφερε και του προσφέρει ακόμα η συνοδοιπορία με έναν αδελφό στην ατραπό της εσωτερικής ελευθερίας.

Τώρα που ολοκλήρωσε, για την ώρα τουλάχιστον, την εργασία του με τον πρώτο αδελφό, ο νους γλυκάθηκε από την ομορφιά αυτής της επαφής που όμοιά της δεν είχε ξανά γνωρίσει και γι’ αυτό σπεύδει να επιλέξει τον επόμενο που χρειάζεται βοήθεια, για να ξαναζήσει ακόμα μια φορά αυτήν την υπέροχη εμπειρία συντροφικότητας. Εργάζεται και γι’ αυτόν με υπομονή χωρίς βιασύνη, χωρίς αδημονία να τελειώσει για να πάει να ασχοληθεί ξανά με τα δικά του. Δίνει στ’ αδέλφια του όσο χρόνο και όση αφοσίωση χρειάζονται, για να αφομοιώνουν τις νέες ευεργετικές συνήθειες που τους προτείνει. Με αυτόν τον τρόπο συνεχίζει να εργάζεται και για τα άλλα αδέλφια του. Η ζωή του έχει πια αλλάξει, έχει αποκτήσει άλλο νόημα, πολύ πιο ευρύ και όμορφο.

Ήδη, μετά από αυτή τη νοερή εσωτερική εργασία, ο νους νιώθει πολύ πιο έτοιμος να μιλήσει και ζωντανά στα αδέλφια του και να τα στηρίξει ουσιαστικά στις αγωνίες τους. Ταυτόχρονα, νιώθει και ο ίδιος πιο καλά, πολύ πιο ανάλαφρος, καθώς τις τελευταίες ώρες δεν ασχολήθηκε καθόλου με τα προσωπικά του προβλήματα, αντίθετα εμβάθυνε με δημιουργικό ενδιαφέρον στη γνωριμία με αγαπημένα του αδέλφια και εφάρμοσε πάνω τους και μαζί τους δοκιμασμένες και αξιόπιστες θεραπευτικές μεθόδους. Συγκρίνει το συναίσθημα που κυριαρχεί μέσα του τώρα με εκείνο που συνήθως έχει όποτε υπεραπασχολείται με τα προσωπικά του θέματα και απορεί γιατί εδώ και τόσα χρόνια δεν έχει υιοθετήσει αποκλειστικά και μόνο τον αλτρουισμό σαν στάση ζωής, αφού μόνο αυτός του προσφέρει τόσο μεγάλη εσωτερική γαλήνη και αίσθημα δημιουργικής πληρότητας.

Η χαρά που νιώθει τώρα τον εξοπλίζει με ορμή και κουράγιο για να πάει να ακούσει όλα του τα αγαπημένα αδέλφια, να του εκμυστηρευτούν το βαθύτερό τους πόνο και να τους πει δυο απλές βοηθητικές κουβέντες που θα τους δείξουν ένα λίγο πιο ευρύχωρο κι ευχάριστο δρόμο στη ζωή τους. Δεν προσδοκά ξαφνικές μεταμορφώσεις – τη γνωρίζει την ανθρώπινη φύση, γιατί έχει δει πώς κι ο ίδιος πάντα αντιστέκεται με πείσμα και με σθένος στις συνειδησιακές αλλαγές που του προτείνονται από αδέλφια ή από τα ίδια τα δρώμενα της ζωής.

Το μόνο που επιζητά είναι αυτό καθαυτό το ταξίδι της συμπόνιας και του έμπρακτου ενδιαφέροντος για όσα πονεμένα αδέλφια διατελούν σε σύγχυση εξαιτίας των ανεξέλεγκτων και ανεκπλήρωτων «θέλω» τους. Αυτό καθαυτό το ταξίδι είναι το καινούργιο στοιχείο που θα τον κάνει πιο πλούσιο, όχι ο τελικός προορισμός του ταξιδιού, που θα μπορούσε να είναι η οριστική θεραπεία των αδελφών του από τις αγωνίες τους. Κάτι τέτοιο φυσικά και το θέλει, αλλά μόνο ως επιστέγασμα της συμπόνιας του, όχι σαν τη μοναδική πηγή που θα του δώσει χαρά. Έτσι, απαλλαγμένος από αυτήν την υστεροβουλία, είναι σε θέση να απολαμβάνει με ολόκληρη την ύπαρξή του την κάθε στιγμή δημιουργικής επικοινωνίας με τ’ αδέλφια του, χωρίς άγχος, χωρίς αγωνία για το αποτέλεσμα και χωρίς να τους γίνεται φορτικός και καταπιεστικός, διατηρώντας διαρκώς αμείωτο το σεβασμό του για την ελεύθερη βούλησή τους.



[1] βλ. κεφάλαιο Α1. «Ο νους φτιάχνει ατμόσφαιρα».

[2] Πιο κάτω, σε ολόκληρο το κείμενο αυτού του κεφαλαίου, όπου αναφέρεται η λέξη «αδελφός» εννοείται «αδελφός ή αδελφή», χάριν συντομίας.

Μοιράσου το στα social media