Η  Πολιτεία της  Λευτεριάς
Ένα ταξίδι Αλήθειας στα άδυτα του νου
με προορισμό την εσωτερική Ελευθερία.

Επιστροφή στη Γη.

Τα χέρια γράφουν στον υπολογιστή. Γράφοντας, γειώνουν σκέψεις, τις λυτρώνουν. Ο νους έτσι αγαλλιάζει. Γιατί οι σκέψεις βρίσκουν διέξοδο, δε μένουν στον αιθέρα, δεν παίρνουν εκεί το νου μαζί τους. Διαπιστώνει, λοιπόν, ο νους πως, όταν τα χέρια γράφουν, οι σκέψεις δεν μπορούν πια να τον κάνουν αιθεροβάμονα. Βλέπει τώρα καθαρά πως τα χέρια, όταν εργάζονται, όταν παράγουν έργο, τον κρατούν εδώ στη Γη. Στο πεδίο της πραγματικής ζωής, όχι της δικής του, της φανταστικής.

Και αυτό τον γεμίζει χαρά. Χαρά της ζωής. Γιατί η χαρά του αιθέρα είναι τόσο φρούδα, τόσο εξαντλητικά φρούδα…, τόσο ανελέητα μάταιη και πρόσκαιρη, άυλη, ψεύτικη. Εκεί οι ιδέες μένουν ιδέες. Η ζωή εκεί στον αιθέρα σπαταλιέται. Ο χρόνος φεύγει ανεπιστρεπτί. Η μία ιδέα διαδέχεται την άλλη, και ο επιπόλαιος νους εμμένει εκεί, λες και θα μπορούσε ποτέ να βρεθεί εκεί πάνω μια ιδέα που να δώσει τέλος στην αναζήτηση.

Ψευδαισθήσεις και αυταπάτες, εν γνώσει του ο νους πέφτει σ’ αυτές, γιατί έτσι έχει εκπαιδευτεί, να βολοδέρνει μάταια στον αιθέρα. Έτσι έχει μάθει, αυτό έχει συνηθίσει να πράττει επί δεκαετίες, και πραγματικά βαριέται να αλλάξει συνήθεια. Και αυτή η συνήθεια είναι υπερδύναμη όταν παίζει εντός έδρας, στον αιθέρα.

Ενώ, αντίθετα, όταν παίζει εκτός έδρας, στη Γη, η συνήθεια του νου να βολοδέρνει δύσκολα κερδίζει τον αγώνα, επειδή στη Γη επικρατεί συνήθως ο οργανωμένος τρόπος σκέψης, που εστιάζει το νου σε μία κατεύθυνση, σε ένα στόχο, που είναι η εκπλήρωση συγκεκριμένων «γήινων» επιθυμιών, προσδοκιών, οραματισμών, ιδανικών και άλλων αγαθών.

Εδώ στη Γη είναι αλλιώς. Εδώ ο νους βλέπει τη μορφοποιημένη απεικόνιση κάθε σκέψης του πάνω στο χαρτί. Μόλις το χέρι την καταγράψει, νιώθει πως έχει το δικαίωμα να την ξεχάσει, δεν αγωνιά μήπως τη χάσει. Χάρη στα χέρια που γράφουν, ο νους δεν επανέρχεται στις ίδιες και τις ίδιες ιδέες συνέχεια.

Και πέρα από αυτό, με το που βλέπει την εικόνα της ιδέας του αποτυπωμένη στο χαρτί, ο νους τη γνωρίζει καλύτερα. Διακρίνει πιο εύκολα τις πραγματικές διαστάσεις της, την πραγματική της αξία. Τη συσχετίζει με τις προηγούμενες και τις επόμενες ιδέες, δημιουργεί για πρώτη φορά επιτέλους έναν οργανωμένο συνειρμό με επιλεγμένο στόχο, με απώτερο σκοπό τη λευτεριά του. Αυτές οι κατακτήσεις είναι για το νου πρωτόγνωρες. Και για μένα, το πειθήνιο σκυλάκι του, το ίδιο.

Και πάλι, λοιπόν, τα χέρια. Έχω πλέον πεισθεί ότι στα χέρια είναι κρυμμένη η Αλήθεια. Δεν είναι τα χέρια η Αλήθεια, τα χέρια είναι μόνο ένα μικρό μέρος της Αλήθειας. Αυτό μου λέει η διαίσθηση, μα και η λογική μου, ή μάλλον η καρδιά μου. Γιατί τα χέρια δεν είναι παρά δύο άκρα, δεν είναι το κέντρο, δεν είναι ο κορμός. Δεν μπορούν τα άκρα να είναι όλη η Αλήθεια. Η Αλήθεια θα πρέπει να βρίσκεται στο κέντρο. Η Αλήθεια είναι η δύναμη που κινεί τα χέρια.

Τα χέρια υπηρετούν ταπεινά την Αλήθεια, δεν ξεγελιούνται να πιστέψουν ότι είναι τα ίδια η Αλήθεια. Τα χέρια δεν έχουν εξατομικευμένο εγώ, είναι από τη φύση τους απόλυτα συμφιλιωμένα με την ιδιότητα του πιστού υπηρέτη που είναι ένα ταπεινό μέρος του όλου, πώς λοιπόν θα μπορούσαν ποτέ να πιστέψουν κάτι τόσο αλαζονικό; Η φύση τους είναι η υπηρεσία, γι’ αυτήν και μόνο γι’ αυτήν έχουν φτιαχτεί από το δημιουργό τους.

Τα χέρια δεν διεκδικούν τίποτα παραπάνω, δεν υπάρχει γι’ αυτά τίποτα περισσότερο από την ανιδιοτελή υπηρεσία. Η διεκδίκηση είναι γι’ αυτά μια άγνωστη, ανυπόστατη έννοια. Τα χέρια είναι από τη φύση τους ελεύθερα από την έννοια της διεκδίκησης, επειδή δεν έχουν δικό τους αυτόνομο νου να τους κτίζει την αίσθηση ενός αυτόνομου εγώ και να τους βάζει συνεχώς ιδέες διατήρησης και επαύξησης αυτού του εγώ.

Η δύναμη που κινεί τώρα στη μία τη νύκτα τα δικά μου χέρια να γράφουν αντί να μ’ αφήσουν να χωθώ μέσα στη γλυκιά λήθη του ύπνου είναι η θέλησή μου να ψάξω βαθιά στα βιώματά μου, ώστε να βρω το δρόμο για την ελευθερία. Η δύναμη που κινεί τα χέρια μου είναι ο πόνος της πολυετούς σκλαβιάς μου μέσα στον ιστό του απειθάρχητου δυνάστη νου που με τυραννούσε και με τυραννά ακόμα. Τα χέρια υπηρετούν τώρα τη θέλησή μου για ελευθερία, που γεννήτορας και αστείρευτος τροφοδότης της είναι ο πόνος. Δηλαδή, τα χέρια μου τώρα προσφέρουν ηθελημένη, συνειδητή υπηρεσία στη θέλησή μου να ελευθερωθώ.

Μοιράσου το στα social media