Το Βιβλίο των Ονείρων

Μία απλή μέθοδος για αβίαστη χαρά,
αισιοδοξία, αφοβία και αφθονία.

Ο ανθρωπιστής Βίκτωρ Ουγκώ.

«Συμπόνια για τους τιμωρημένους. Αλλοίμονο! Κι εμείς οι ίδιοι τι είμαστε; Εγώ που σας μιλώ ποιος είμαι; Ποιοι είστε σεις που με ακούτε; Από πού ερχόμαστε; Είναι βέβαιο πως δεν κάμαμε τίποτε πριν γεννηθούμε;

«Η γη έχει κάποιαν ομοιότητα με τη φυλακή. Ποιος ξέρει αν ο άνθρωπος δεν είναι κατάδικος της Θείας Δικαιοσύνης;

«Κοιτάτε τη ζωή από κοντά. Είναι καμωμένη έτσι, που αισθάνεται κανείς παντού την τιμωρία. Είστε ένας απ’ αυτούς που λένε ευτυχισμένους; Λοιπόν είστε ωστόσο θλιμμένος όλες τις ημέρες. Κάθε μέρα έχει τη μεγάλη της θλίψη ή τη μικρή της έγνοια.

«Χτες τρέματε για την υγεία ενός αγαπημένου σας προσώπου, σήμερα φοβάστε για τη δική σας· αύριο θα ’χετε μια οικονομική στενοχώρια, μεθαύριο θ’ αντιμετωπίσετε το λίβελλο ενός συκοφάντη, παραμεθαύριο το δυστύχημα ενός φίλου σας· έπειτα θα στεναχωριέστε για τον καιρό, άλλη φορά για κάτι που έσπασε ή χάθηκε, κι άλλοτε για μια ευχαρίστηση που η συνείδησή σας ή η σπονδυλική σας στήλη διαμαρτύρεται· άλλοτε θα σας στενοχωρεί ο δρόμος που πήραν οι δημόσιες υποθέσεις. Και δε λογαριάζουμε τις λύπες τις αισθηματικές. Και ούτω καθεξής.

«Ένα σύννεφο διαλύεται, ένα άλλο σχηματίζεται. Μόλις μια μέρα στις εκατό έχουμε χαρά πλέρια και πλήθιον ήλιο. Ο αριθμός των ευτυχισμένων είναι μικρός! Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι βυθισμένοι μέσα στη λιμνάζουσα νύχτα.

«Τα περίσκεπτα πνεύματα πολύ λίγο μεταχειρίζονται την έκφραση «ευτυχισμένοι και δυστυχισμένοι». Στον κόσμο αυτόν, που είναι χωρίς άλλος προθάλαμος κάποιου άλλου, δεν υπάρχουν ευτυχισμένοι.

«Η αληθινή διαίρεση των ανθρώπων είναι αυτή: οι φωτεινοί κι οι σκοτεινοί.

«Να λιγοστέψει ο αριθμός των σκοτεινών, ν’ αυξήσει ο αριθμός των φωτεινών, να ο σκοπός. Γι’ αυτό φωνάζουμε: Παιδεία! Επιστήμη! Να μαθαίνεις κάποιον να διαβάζει είναι σα ν’ ανάβεις φωτιά. Κάθε συλλαβή που τραυλίζει είναι και μια σπίθα.

«Κατά τα άλλα, όποιος λέει φως δε λέει αναγκαστικά και χαρά. Υποφέρει κανείς στο φως· το πολύ καίει. Η φλόγα είναι εχθρός του φτερού. Να καίεσαι χωρίς να πάψεις να πετάς, αυτό είναι το θαύμα της μεγαλοφυΐας.

«Όταν θ’ αποχτήσετε τη γνώση και θ’ αποχτήσετε την αγάπη, θα υποφέρετε ακόμη. Η μέρα γεννιέται δακρυσμένη. Η φωτεινοί κλαίνε, έστω και για την ύπαρξη των σκοτεινών».

Σε αυτό το απόσπασμα από τους «Άθλιους» (Εκδόσεις Δωρικός, Αθήνα 1968) ο Βίκτωρ Ουγκώ τολμά να δει κατάφατσα τις αμέτρητες αιτίες για δυστυχία που υπάρχουν σε αυτόν τον κόσμο και να ομολογήσει ότι διέπεται και ο ίδιος όπως όλοι μας από αυτές.

Η Θεία Δικαιοσύνη, στην οποία αναφέρεται, για μένα δεν είναι παρά οι φυσικές συνέπειες του μέχρι τώρα τρόπου σκέψης μας κατά τη διάρκεια της απειρόχρονης πορείας μας μέσα σε αυτό το σύμπαν που δημιούργησε ο Θεός, δηλαδή η ίδια η Ύπαρξή μας, για εμάς, που είμαστε δικές της μορφές.

«Συμπόνια για τους τιμωρημένους». Αυτή είναι η ουσία, να αναπτύξουμε το λυτρωτικό αίσθημα της συμπόνιας για τον εαυτό μας και για όλους γύρω μας. Είμαστε «τιμωρημένοι» από τον ίδιο μας τον εαυτό, που ζει στην πλάνη της ανεπάρκειας και της φθαρτότητας και γι’ αυτό μας «τιμωρεί» με τις συνέπειες αυτών των πεποιθήσεών του.

«Να λιγοστέψει ο αριθμός των σκοτεινών, ν’ αυξήσει ο αριθμός των φωτεινών». Αυτό είναι το όνειρο του Βίκτορα Ουγκώ· για αυτό έγραφε, μιλούσε και αγωνιζόταν σε όλη του τη ζωή. Αυτό είναι στην ουσία το όνειρο όλων μας, το ένα και μοναδικό, να επικρατήσει στον κόσμο μας η αφθονία και η αθανασία, να γίνουν πεποιθήσεις βαθιά ριζωμένες μέσα μας, ώστε να μπορούμε να ζούμε όλοι σαν αδέλφια μια ζωή γεμάτη αγαλλίαση, συντροφικότητα, κατανόηση, συγχώρεση και Αγάπη.

Μοιράσου το στα social media