Το Βιβλίο των Ονείρων

Μία απλή μέθοδος για αβίαστη χαρά,
αισιοδοξία, αφοβία και αφθονία.

Ο αυτοσεβασμός συνεπάγεται αθώωση του εαυτού.

Οραματίζομαι για τον εαυτό μου την ευδαιμονική εκείνη κατάσταση κατά την οποία ο αυτοσεβασμός θα είναι τόσο σταθερά στερεωμένος μέσα μου που θα απέχω συνειδητά από κάθε ενοχική σκέψη που στριμώχνει ανώφελα τον εαυτό, τον οποίο σέβομαι και γι’ αυτό φροντίζω πάντα να του εξασφαλίζω τις απαραίτητες προϋποθέσεις ώστε να είναι καλά.

Θέλω να είναι τόσο μεγάλος ο σεβασμός προς τον εαυτό μου και να τον έχω τόσο ψηλά στην εκτίμησή μου που να επαγρυπνώ διαρκώς, ώστε να μην του μολύνω τον πολύτιμο χρόνο της ζωής του με ενοχικές σκέψεις. Στη θέση αυτών των σκέψεων θέλω να εγκατασταθεί μέσα μου η αδιαπραγμάτευτη και άνευ όρων αθώωση του εαυτού για όλες τις σκέψεις, τα λόγια και τις πράξεις του. Θέλω να κατανοήσω βαθιά μέσα μου ότι έχω άπειρο χρόνο μπροστά μου και άρα δεν υπάρχει κανένας λόγος να στεναχωριέμαι για την όποια σπατάλη χρόνου προξενώ τώρα ή έχω προξενήσει στο παρελθόν ή θα προξενήσω στο μέλλον στον εαυτό μου και στους άλλους με τις λάθος επιλογές μου.

Το έργο της απελευθέρωσης του εαυτού μου από τα δεσμά του νου και το έργο της υλοποίησης της κάθε ιδέας μου που αφορά το καλό της ανθρωπότητας, τα δύο αυτά μεγάλα έργα θα συντελεστούν έτσι κι αλλιώς, και συνεπώς δεν υπάρχει λόγος να μέμφομαι τον εαυτό μου για όσα κάνω ή δεν κάνω με αποτέλεσμα να καθυστερούν αυτά τα δύο έργα. Αυτή τη βεβαιότητα θέλω να την αφήσω να κατακλύσει το νου και το κορμί μου, ώστε εφησυχασμένος πια να κάθομαι ακουμπώντας ήσυχος πίσω την πλάτη μου και να παρατηρώ με απέραντη εγκαρτέρηση τα άστοχα παιχνίδια σκέψεων, λόγων και πράξεων του νου μου, απολαμβάνοντας ταυτόχρονα τη λυτρωτική αποσύσφιξη του μυϊκού συστήματός μου, που είναι ένα άμεσα παρατηρήσιμο αποτέλεσμα της αθώωσης και της εγκαρτέρησης.

Θέλω, με άλλα λόγια, να λέω «επιτρέπεται» σε κάθε αστοχία μου, σε κάθε νωχελικότητα, φόβο, αμέλεια και ατολμία μου, σε κάθε σπατάλη χρόνου, σε κάθε λοξοδρόμημα προς λάθος κατευθύνσεις, που προσωρινά με απομακρύνουν από τους δύο μεγάλους στόχους, της ατομικής και της πανανθρώπινης ελευθερίας. Θέλω να λέω στον εαυτό μου «έχεις το δικαίωμα» κάθε φορά που διαπιστώνω ότι έχει παραστρατήσει και έχει χάσει το δάσος για χάρη του δέντρου. Θέλω να τον απαλλάξω έτσι από κάθε περιττό αίσθημα ενοχής που του σφίγγει την καρδιά και του δένει κόμπο το στομάχι. Επειδή τον σέβομαι και εκτιμώ το χρόνο του, που είναι το ίδιο το δώρο της ζωής του, και θέλω τη ζωή του να τη διάγει με το βέλτιστο δυνατό τρόπο και να βιώνει διαρκώς το «ευ ζην», γι’ αυτό το λόγο θέλω να απαλλάσσω κάθε στιγμή τον εαυτό μου από το σφίξιμο και από τον κόμπο και στη θέση τους να εγκαθιστώ το εύρος του νου και τη μακροθυμία, δύο πνευματικά αγαθά που μόνο το βαθύ αίσθημα της αθώωσης μπορεί να του χαρίσει.

Θέλω, λοιπόν, να του προσφέρω αυτό που του αξίζει: να ζει κάθε στιγμή της ζωής του μέσα στη γαλήνη και την ευδαιμονία, ελεύθερος από κάθε εγκεφαλικό παράσιτο που θα μπορούσε να του στερήσει αυτά τα δύο πολύτιμα διαχρονικά αγαθά.

Οραματίζομαι μία ανθρωπότητα εξίσου ελεύθερη από κάθε αίσθημα ενοχής, μία ανθρωπότητα συνειδητά αθωωμένη για όλα της τα λάθη του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος. Οραματίζομαι μία ανθρωπότητα που θα σέβεται τον εαυτό της και γι’ αυτό θα φροντίζει ώστε να ζει κάτω από έναν καθαρό ηλιόλουστο και έναστρο πνευματικό ουρανό, που θα είναι απαλλαγμένος από τα μαύρα σύννεφα των ενοχών και της αυτοκατηγόριας, τις οποίες θα θυσιάζει πρόθυμα για χάρη του εαυτού της, τον οποίο εκτιμά και άρα σέβεται και υπηρετεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Ένα από τα πιο θεμελιώδη όνειρά μου είναι οι βαθιές ανάσες που θα γεμίζουνε το στέρνο του κάθε αδελφού συνοδοιπόρου και συγκάτοικου σε αυτή τη Γη με αέρα καθαρό και αμόλυντο από τους νοητικούς ρύπους της αυτομομφής. Ίσως το πιο μεγάλο από τα όνειρά μου και το πιο σημαντικό να είναι ακριβώς αυτό, επειδή πάνω σ’ αυτό και μόνο μπορούν να στηριχτούν όλα τα άλλα όνειρά μου. Μόνο μία ανθρωπότητα ελεύθερη από το ασήκωτο βάρος των ενοχών που την κάνει να σέρνεται πάνω στη Γη με δυσκολία και να αυτοβασανίζεται άδικα, αλυσοδεμένη με τον περίπλοκο ενοχικό ιστό των σκέψεών της, μόνο μια τέτοια ανθρωπότητα, που θα έχει απαλλαγεί από αυτόν τον ιστό που την κρατά δέσμια του παρελθόντος της, μόνο μια τέτοια ανθρωπότητα μπορεί να αδιαφορεί για το σκοτεινό παρελθόν της και να κοιτάζει μπροστά, να ονειρεύεται και να οραματίζεται με κάθε λεπτομέρεια το φωτεινό της μέλλον και να αναλαμβάνει δράση ειρηνική και αβίαστη για τη χαρούμενη και συντροφική υλοποίηση των οραματισμών της και των πιο τρελών προσδοκιών της.

Είμαι απόλυτα βέβαιος ότι ολόκληρη η ανθρωπότητα, μαζί κι εγώ, θα φτάσουμε πολύ σύντομα στο σημείο να αδιαφορούμε συνειδητά για όλες τις ενοχικές μας σκέψεις και να μην τους δίνουμε καμία σημασία, ώστε να απολαμβάνουμε το φως που μας δίνει ζωή και τον αέρα που αναπνέουμε σε κάθε στιγμή της ζωής μας. Είναι για μένα η αναπόδραστη εξέλιξή μας αυτή. Και μάλιστα, είμαι βέβαιος ότι θα συμβεί μέσα στα πολύ λίγα προσεχή χρόνια, καθώς όλοι μαζί, παρακινημένοι από τη δίψα μας για εσωτερική ελευθερία και χαρά, θα πάρουμε την απόφαση, ο καθένας ατομικά αλλά και όλοι μαζί ομαδικά, να υμνούμε διαρκώς και ακατάπαυστα το δώρο της ζωής πιασμένοι χέρι-χέρι. Γεμάτοι ευγνωμοσύνη προς την ενιαία Ύπαρξή μας, θα αφήνουμε το παρελθόν να σβήσει από τις ταλαιπωρημένες μνήμες μας και να δώσει τη θέση του στο φως, στην ελπίδα και στην ακλόνητη βεβαιότητα της αφθονίας και της Αγάπης, που θα κατακλύσουν το νου και την καρδιά μας, μετατρέποντας έτσι την τωρινή μας τεχνητή κόλαση σε έναν αυθεντικό επίγειο παράδεισο, που θα αναγνωρίζουμε ότι είναι το μόνο που μας αξίζει πραγματικά.

Μοιράσου το στα social media