Το Βιβλίο των Ονείρων

Μία απλή μέθοδος για αβίαστη χαρά,
αισιοδοξία, αφοβία και αφθονία.

Χαρά, χορός, τραγούδι στους χώρους εργασίας.

Όλοι οι μέχρι τώρα σοβαροφανείς άνθρωποι που εργάζονται σκυμμένοι πάνω από τα γραφεία τους θέλω να αποκτήσουν τη συνήθεια να βγάζουν για λίγο κάθε μέρα τα παπούτσια τους, να ανεβαίνουν στα γραφεία τους, να ξεχνούν τη λογική και να περνούν στη φαντασία, στην ελεύθερη έκφραση του βαθύτερου εαυτού τους του αυθεντικού, που δεν είναι άλλος από το παιδί που ανέκαθεν είχαν μέσα τους.

Θέλω, λοιπόν, να αρχίζουν κάθε πρωί όλοι μαζί τη μέρα τους με το χορό και το τραγούδι, γελώντας σαν μικρά παιδιά και κοιτάζοντας ο ένας τον άλλο, όρθιοι όλοι επάνω στα γραφεία τους, με Αγάπη και χαρά στα μάτια. Θα παίζουν όλοι μαζί ξανά το ξέφρενο παιχνίδι χωρίς λογική αιτία και σκοπό, όπως όταν ήτανε παιδιά. Θα κάνουνε χορευτικές φιγούρες μόνοι τους, όπως τους το φέρνει η εσωτερική ορμή τους, χωρίς καθόλου να ενδιαφέρονται αν χορεύουνε «σωστά» σύμφωνα με τα πρότυπα του κόσμου, θα κτυπάνε παλαμάκια, θα κτυπούν τις φτέρνες με τα χέρια τους και θα μερακλώνονται, θα δίνουν ο ένας στον άλλο το χέρι και θα κάνουνε μαζί στριφτές φιγούρες.

Ολόκληρη η αίθουσα γραφείων θα γίνεται για λίγη ώρα χώρος χαράς, τραγουδιού και παιχνιδιού. Και όσο αυτό θα συνεχίζεται, όλο και περισσότερο θα χαίρονται που ξέφυγαν επιτέλους από τα δίχτυα της σκοπιμότητας των πράξεων και της χρησιμοθηρίας των αδελφών. Θα γελούν σπαρταριστά ενώ χορεύουν, με χαρά και ενθουσιασμό για αυτήν την ανέλπιστη ελευθερία έκφρασης, με τη χωρίς λογικό σκοπό φωνή, κίνηση και δράση. Θα αγκαλιάζονται πέφτοντας ορμητικά ο ένας στην αγκαλιά του άλλου, χωρίς αναστολές ή παρεξηγήσεις, και θα συνεχίζουν αυτό το ολοζώντανο πανηγύρι μέχρι να νιώσουν ότι ναι, το ελεύθερο παιδί μέσα τους έχει πια εντελώς επικρατήσει.

Τότε μόνο θα χαμηλώνουν πια σταδιακά τους τόνους και ρυθμούς του τραγουδιού και του χορού και θα αρχίζουν να επανέρχονται στις θέσεις εργασίας τους, με τον απόηχο του γέλιου να δονεί τα στήθη τους για όλη την υπόλοιπη διάρκεια της ημέρας. Οι προστριβές, οι ζήλιες και οι εκνευρισμοί σίγουρα θα γίνουν έτσι ένα ξεχασμένο παρελθόν που δε θα τους αφορά, γιατί πώς θα μπορεί να νιώσει πια ο ένας για τον άλλο χολή και πίκρα, όταν χόρεψε μαζί του λίγες ώρες πριν σαν τρελό χαρούμενο παιδί, γέλασε με την καρδιά του και χύθηκε ανεπιφύλακτα μες στην αγκαλιά του;

Είναι για μένα προφανές ότι αυτά έτσι θα γίνουν, γιατί ποιος, αλήθεια, μπορεί ποτέ να θέλει κάτι διαφορετικό από αυτά; Ποιος είναι αυτός που δεν έχει κουραστεί από τη σοβαροφάνεια και την τυπικότητα των επιφανειακών σχέσεων που υπάρχουν ανάμεσα σε όλους εμάς, που στην πραγματικότητα είμαστε τα πολύτιμα κύτταρα της κοινωνίας των ανθρώπων, δηλαδή της κοινωνίας της ενιαίας Ύπαρξής μας; Ποιος είναι αυτός που δεν έχει βαρεθεί να φοβάται να εκφραστεί ελεύθερα από το φόβο μήπως οι άλλοι τον παρεξηγήσουν;

Κανείς. Όλοι θέλουμε την απόλυτη ελευθερία έκφρασης, που θα γεμίσει τα στήθη μας χαρά και θα κάνει τα μάτια μας να λάμπουν από Αγάπη και πάθος για τη ζωή, ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου, οικογενειακής κατάστασης, επαγγέλματος, καταγωγής, χρώματος και άλλων συνθηκών που δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματική ουσία όλων μας, που είναι η ενιαία και μοναδική κοινή μας Ύπαρξη.

Αυτήν ακριβώς την Ύπαρξή μας θα θελήσουμε όλοι πολύ σύντομα να μάθουμε να υμνούμε και να ευγνωμονούμε με χαρά, χορό, τραγούδι στους χώρους εργασίας μας αλλά και σε κάθε άλλο χώρο συνεύρεσης με τα αδέλφια μας, ακόμα και στις μοναχικές στιγμές μας. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο είναι βέβαιη η προσεχής εκπλήρωση αυτής της φαινομενικά τρελής μου προσδοκίας, που στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου τρελή, αφού, όπως όλοι γνωρίζουμε, είναι ό,τι πιο φυσικό και όμορφο υπήρχε ανέκαθεν μέσα μας, προερχόμενο απευθείας από την Πηγή της Ύπαρξής μας.

Μοιράσου το στα social media