Η  Πολιτεία της  Λευτεριάς
Ένα ταξίδι Αλήθειας στα άδυτα του νου
με προορισμό την εσωτερική Ελευθερία.

Β30. Ο νους εμπιστεύεται ταπεινά το θέλημά Του.

Ο νους ομολογεί τώρα πως η αλήθεια είναι ότι θυμώνει και παραθυμώνει με το Δημιουργό του, αλλά γρήγορα θυμάται ότι δεν είναι σε θέση να Τον κρίνει, γιατί αναγνωρίζει πως Εκείνος σίγουρα γνωρίζει απείρως περισσότερες παραμέτρους της Δημιουργίας Του από όσες γνωρίζει ο νους. Εκείνος γνωρίζει την αιτία της ύπαρξης των όντων και τον απώτατο προορισμό τους, αν, φυσικά, υπάρχει αιτία και προορισμός. Εκείνος σίγουρα γνωρίζει και την αναγκαιότητα της ύπαρξης του πόνου.

Ο νους αναγνωρίζει τη μικρότητά του μπροστά στην απειροσύνη του Νου του Δημιουργού του και παραιτείται ολοσχερώς από κάθε προσπάθεια να κρίνει το θέλημά Του και να χαρακτηρίσει τις επιλογές Του ως εύστοχες ή άστοχες. Ομολογεί την παντελή ανικανότητά του να κατανοήσει τα κίνητρα και τις προθέσεις του Δημιουργού του, συμφιλιώνεται με αυτήν την αδυναμία του, σταματά να απαιτεί πεισματικά να καταλάβει, και έτσι ησυχάζει.

Απολαμβάνει τώρα την ταπείνωσή του, που είναι λύτρωση γι’ αυτόν, επειδή τον απαλλάσσει από την παράλογη ευθύνη που είχε τόσα χρόνια επωμισθεί να αλλάξει τον εαυτό του και τον κόσμο. Εμπιστεύεται ταπεινά και χωρίς κοσκίνισμα από τη λογική του το θέλημα του Δημιουργού του. «Δεν μπορεί», σκέφτεται, «για να έχει πλάσει ένα σύμπαν όπου όλα τα δημιουργήματά του έχουν τη δυνατότητα να απολαμβάνουν διαρκώς τη χαρά της ερωτικής συνεύρεσης μεταξύ τους, σίγουρα το κίνητρό Του θα πρέπει να είναι πάντα η Αγάπη. Άρα, και κάθε θέλημά Του την Αγάπη θα πρέπει να έχει ως κίνητρο, ακόμα και όταν το θέλημά Του μου προξενεί πόνο. Συνεπώς, δεν πειράζει και αν πονώ κάπου κάπου, αφού και ο πόνος μου θέλημα της Αγάπης Του για μένα είναι. Το πώς και το γιατί δεν το γνωρίζω, μα δε με απασχολεί, επειδή Τον εμπιστεύομαι απόλυτα».

Μοιράσου το στα social media