Η  Πολιτεία της  Λευτεριάς
Ένα ταξίδι Αλήθειας στα άδυτα του νου
με προορισμό την εσωτερική Ελευθερία.

Α1. Η συμφιλίωση θα θεμελιώσει γερά το έργο.

Έτσι, ο νους αποφασίζει σε πρώτη φάση να επιλέξει και να ακολουθήσει βήμα-βήμα εκείνες τις συμβουλές των αδελφών-δασκάλων που σαν σκοπό τους είχαν το μαλάκωμα του συναισθηματικού υπεδάφους, με τη σταδιακή απόσυρση των περιττών αγωνιών, που προκαλούσαν πόλεμο εσωτερικό, ένταση και κόπωση από την υπερλειτουργία του μυαλού και από την άστοχη σύσπαση μυών.

Με άλλα λόγια, ο νους μου έχει πλέον καταλάβει ότι είναι ανάγκη να βρει πρώτα νέες συνειρμικές διόδους που θα τον απεγκλωβίσουν από τις αγωνίες του και θα τον συμφιλιώσουν με τη μισητή «άθλια και αξιοθρήνητη», όπως τη χαρακτήριζε επί χρόνια, κατάστασή του. Και αυτές οι νέες συνειρμικές δίοδοι θα ανοίξουν το δρόμο για να προκύψουν πρωτόγνωρα συνθετικά βιώματα, ώστε να αναβιώσει ο νους σύγκορμος ξανά όλο τον πόνο και τις αγωνίες μιας ζωής, όμως για πρώτη φορά μέσα σε κλίμα συμφιλίωσης και καρτερικότητας και όχι μέσα στη γνώριμη δυσβάσταχτη εμπόλεμη κατάσταση αυτομομφής και ανυπομονησίας.

Και μόνο η σύλληψη αυτής της δυνατότητας που ανοίγεται μπροστά του, να συνθέσει δηλαδή το βασανιστικό πόνο μιας ολόκληρης ζωής με τη λυτρωτική συμφιλίωση, του δίνει χαρά και ανακούφιση μεγάλη. Ξέρει, βέβαια, από την πρότερη εμπειρία του, ότι αυτή δε θα είναι μια εύκολη κατάκτηση, ούτε θα είναι αρκετό να επιτευχθεί μία μόνο φορά. Στην πράξη, μάλιστα, γνωρίζει πως ενδέχεται να διαπιστώσει ότι οι πτυχές αυτής της εργασίας είναι πάμπολλες, όσες ακριβώς είναι και οι πτυχές του εγώ.

Ακριβώς αυτές οι διάφορες πτυχές του εγώ είναι το πρόβλημα προς λύση, γιατί κατανοεί ο νους πως το κάθε συσσωρευμένο υλικό που μέσα του έχει επικαθίσει χρειάζεται τη δική του ιδιοσυχνότητα, η οποία με υπομονή σταδιακά θα το μαλακώσει και θα το διαλύσει, όπως ακριβώς επιτυγχάνεται η λιθοτριψία στα νεφρά και ο καθαρισμός δοντιών από την πέτρα με υπερήχους.

Μα έχει μάθει τώρα πια να λέει – και να το πιστεύει – πως δεν πειράζει που είναι τόσο πολλές οι πτυχές του εγώ που χρήζουν θεραπείας, επειδή έχει μπροστά του «πολλή και όμορφη εργασία να κάνει, και ας πονά το μαχαίρι κάθε φορά που αγγίζει το κόκαλο, γιατί η μετέπειτα γαλήνη αξίζει όλο τον πόνο».

Προσδοκά και κάτι ακόμα ο νους απ’ αυτήν την εργασία. Για πρώτη φορά θα δει τον εαυτό του ήρωα μαχητή και θα τον εκτιμήσει. Η αυτοεκτίμηση θα πάρει τη θέση της από παλιά ενστερνισμένης αυτολύπησης και του συνεπακόλουθου παγιωμένου αισθήματος απόγνωσης, αν και δεν ευελπιστεί ότι το βάσανο της απειθαρχίας του θα πάψει. Μόνο που εκείνος που τώρα θα απειθαρχεί και στη συνέχεια θα πονά θα ’ναι στα μάτια του ο ήρωας εαυτός του και όχι ένα αξιοθρήνητο έντρομο λαβωμένο ζώο.

Έτσι, ο πόνος θα είναι ανεκτός, δεν αποκλείεται, μάλιστα, να γίνει και προσφιλής και οικείος, χαρμόσυνη απόδειξη ζωής που ρέει και δε λιμνάζει. Μπορεί να γίνει ακόμα και φίλος πιστός, πραγματικός, που φροντίζει με ενδιαφέρον για την αφύπνιση του νου και την απελευθέρωσή του.

Μοιράσου το στα social media