Η  Πολιτεία της  Λευτεριάς
Ένα ταξίδι Αλήθειας στα άδυτα του νου
με προορισμό την εσωτερική Ελευθερία.

Α22. «Δε φταίω εγώ!»

Παρακολούθησα με ενδιαφέρον τη μέχρι τώρα πτήση και την απελευθέρωση του νου από τις ενοχές του παρελθόντος. Κι ενώ η πτήση στους αιθέρες συνεχίζεται, με κατεύθυνση τη Μητέρα Γη, νιώθω τώρα την ανάγκη να του απαντήσω στο ίδιο πνεύμα, σαν επικύρωση πως κατανόησα βαθιά το λυτρωτικό του μήνυμα, που μου ανοίγει διάπλατα την πύλη για μια πιο ελεύθερη ζωή. Αφήνω, λοιπόν, τους συνήθεις συνειρμούς σκλαβιάς και ενοχής να παρελάσουν μέσα από το νου μου και δίνω στον καθένα την απάντηση που του ταιριάζει και που τον μαλακώνει, για να ξαλαφρώσω από το βάρος της παράλογης ευθύνης που άδικα κι ανώφελα με βασανίζει:

  • Δε φταίω εγώ που ο νους μου δυσκολεύεται να συγκεντρωθεί σε ένα θέμα και διαρκώς πηδάει σε προβλήματα που του γεννούν ανησυχία. Κανείς δε με εκπαίδευσε στην αυτοπειθαρχία όταν ήμουνα μικρός, τώρα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ και σιγά σιγά θα βελτιωθώ.
  • Δε φταίω εγώ που έρχονται μέρες που είμαι νωχελικός και δεν αποδίδω στην εργασία μου. Υπάρχουν άλυτα ψυχολογικά προβλήματα μέσα μου που κάπου κάπου μου αφαιρούν τη χαρά της ζωής. Με την κατανόηση και τη μελέτη του εαυτού αυτά θα λυθούν σταδιακά και θα έχω πιο πολλή και σταθερή όρεξη για εργασία.
  • Δε φταίω εγώ που συχνά βαριέμαι και αντιστέκομαι να μελετήσω τον εαυτό μου. Είναι απόλυτα αποδεκτό το γεγονός ότι θα ήθελα η ευτυχία να μου χαριστεί χωρίς να κουνήσω ούτε το δαχτυλάκι μου, αυτό θα προτιμούσαν όλοι γύρω μου, αυτούς έμαθα να μιμούμαι. Στον αιώνα της ταχύτητας που μεγάλωσα έμαθα να προτιμώ και βιαστικά να αναζητώ τον πιο γρήγορο δρόμο, όχι τον πιο μεστό, τον πιο όμορφο, τον πιο πλούσιο σε δημιουργικότητα και γνώση.
  • Δε φταίω εγώ για τον τρόπο με τον οποίο επιτίθεμαι στο φαγητό μου. Συνήθεια δεκαετιών και αυτή, αποτέλεσμα της ανάγκης μου για διέξοδο από σωρεία συμπλεγμάτων, για τα οποία επίσης δε φέρω καμία ευθύνη, αφού οφείλονται στην πάλαι ποτέ παιδική μου αφέλεια, ευπείθεια και αθωότητα.
  • Δε φταίω εγώ που βαριέμαι να κάνω γυμναστική όση ώρα θα ήθελα κάθε μέρα. Αντιστέκομαι, γιατί βλέπω πως είναι πολύ μακρύς και επίπονος ο δρόμος μέχρι τη στιγμή που θα αποκτήσω το σώμα των ονείρων μου και δεν πιστεύω πως θα έχω την υπομονή να συνεχίσω μέχρι το τέρμα.
  • Δε φταίω εγώ που πολλές φορές παρατάω τον αγώνα μου στη μέση, επειδή απογοητεύομαι με τις πρώτες δυσκολίες. Είναι που δεν έχω αρκετή αυτοπεποίθηση, και δε φταίω εγώ γι’ αυτό.
  • Δε φταίω εγώ που είμαι νάρκισσος και θέλω να έχω ωραίο σώμα για να το θαυμάζω στον καθρέφτη και να εισπράττω γι’ αυτό το θαυμασμό των αδελφών μου. Με τόσα ψυχολογικά τραύματα που έχω συσσωρεύσει πώς να μην έχω γίνει ανασφαλής;
  • Δε φταίω εγώ που ναρκισσιστικά αρέσκομαι να αποδεικνύω πόσο πιο έξυπνος και ικανός είμαι από τους γύρω μου αδιαφορώντας για τη στεναχώρια που τους προκαλώ και για την αντιπάθεια που νιώθουν αυτοί μετά για μένα. Προσπαθώ απλά να αντισταθμίσω τις ήττες μιας ζωής μέσα από τέτοιες πρόχειρες και εύκολες νίκες.
  • Δε φταίω εγώ για τη σύμφυτη ροπή μου για θλίψη, την αυτόματη τάση μου για δυστυχία, όποτε μένω μόνος χωρίς συγκεκριμένο αντικείμενο εργασίας. Δεν εκπαιδεύτηκα από μικρός να απολαμβάνω με απλότητα τη στιγμή, την ανάσα, τη ζωή, το φως, τους ήχους. Μου μάθανε να ζητώ πάντα κάτι το πολύ συγκεκριμένο, κάτι που να απασχολεί το νου και να τον εξιτάρει, για να γεμίζω ευχάριστα τον ελεύθερό μου χρόνο.
  • Δε φταίω εγώ για τα σφιξίματα του σβέρκου λόγω αγωνίας στις ώρες εργασίας, όπου έχω στο βάθος του μυαλού μου πάντοτε την αίσθηση πως, αν αποτύχω, μεγάλη καταστροφή θα ’ρθεί και πείνα. Φόβος μεγάλος κρύβεται εκεί πίσω, κληρονομημένος από τον πατέρα μου και όλους τους προγόνους οικογενειάρχες του γενεαλογικού μου δέντρου.
  • Δε φταίω εγώ για το νευρωτικό τρόπο με τον οποίο αναγκάζομαι να ζω, με τις αναρίθμητες αγωνίες για ανούσια μικρά πράγματα και τη δυσανάλογα μεγάλη απελπισία που αυτές μου προκαλούν.

Αυτές και πολλές άλλες δηλώσεις απενοχοποίησης δίνουν στους αδέσποτους ενοχικούς μου συνειρμούς την απάντηση που χρειάζονται για να καταλαγιάσουν και στη θέση τους να αφήσουν ησυχία μες στο στήθος, γαλήνη στην καρδιά και φως ειρηνικό μέσα στο στομάχι. Δε φταίω εγώ, λοιπόν, για τίποτα, ούτε για όσα κάνω λάθος, ούτε για όσα σωστά δεν κάνω, ούτε για όσα δεν προσφέρω στα αδέλφια που έχουν ανάγκη αν και θα μπορούσα. Δε φταίω εγώ για τις λάθος προτεραιότητες που έχω δώσει, που δίνω και που πρόκειται να δώσω στη ζωή μου, σε όλους τους τομείς, στα επαγγελματικά, στα αισθηματικά, στις ανθρώπινες σχέσεις, στη μόρφωσή μου, σε θέματα αλτρουισμού και υπηρεσίας προς το σύνολο και σε όποιον άλλο τομέα μπορώ να φανταστώ.

Η ίδια η λέξη «φταίω» δεν είναι παρά ένα κατασκεύασμα του ανθρώπινου νου. Το γεγονός ότι δε φταίω εγώ δε σημαίνει ότι μεταθέτω την ευθύνη στους γονείς μου, στο Θεό ή σε κάποιον άλλο. Απλά καταργώ την πλαστή έννοια «φταίω», που δεν έχει κάποιο λογικό νόημα· η ύπαρξή της είναι αποτέλεσμα της έμμονης ιδέας του ανθρώπου να βρίσκει για όλα τα στραβά κάποιον ένοχο. Ούτε η λέξη «ένοχος» έχει έννοια.

Στη θέση των εννοιών «φταίω» και «ένοχος» τοποθετώ το αντικειμενικά υπαρκτό ζεύγος «αιτία-αποτέλεσμα», αυτό ναι, έχει έννοια μέσα στο διττό κόσμο όπου ζούμε: επειδή κάποια πράγματα συνέβησαν στο παρελθόν ή επειδή τα γονίδιά μου είναι κάπως ή επειδή ισχύουν τα όποια άλλα δεδομένα που ήταν, είναι και θα είναι πέρα από τον έλεγχό μου, συμβαίνουν σήμερα όσα συμβαίνουν μέσα μου και ως εκ τούτου, αντίστοιχα, συμπεριφέρομαι με τον τρόπο που συμπεριφέρομαι προς τον εαυτό μου και προς τ’ αδέλφια μου και προς όλα τα άλλα πλάσματα και αντικείμενα αυτού του κόσμου.

Άρα δε φταίω για τίποτα, απλά όλα όσα νόμιζα ως τώρα για δικό μου φταίξιμο είναι φυσιολογικές συνέπειες αιτιών που τοποθετούνται κάπου στο κοντινό ή στο μακρινό παρελθόν, για τις οποίες σίγουρα δεν έχω καμία ευθύνη, αφού η περιορισμένη ανθρώπινη αντίληψή μου δε μου επέτρεπε να τις προλάβω να μη συμβούν ή να τις τροποποιήσω έγκαιρα, δε μου επέτρεπε καν να υποψιαστώ ότι κάποια γεγονότα θα μπορούσαν ποτέ να αποτελέσουν αιτίες για τα όποια δεινά τελικά αποδείχθηκε ότι προκάλεσαν.

Έτσι, θεωρώ την ενοχή ως ανυπόστατο, αναίτιο και παράλογο συναίσθημα, αποδίδω την ύπαρξή της αποκλειστικά και μόνο στη δύναμη της μίμησης και της συνήθειας, δεν της δίνω καμία σημασία κάθε φορά που την παρατηρώ να ξεπηδά από το ασυνείδητό μου και να μου καταλαμβάνει το μυαλό και σε καμία περίπτωση δεν την αφήνω να γίνει αυτή το κίνητρό μου για την όποια εργασία διόρθωσης παλιών συνηθειών μου. Γιατί θέλω τα κίνητρά μου στο δρόμο για την ελευθερία να είναι φωτεινά, χαρούμενα και όχι σκοτεινά και μίζερα όπως η ενοχή.

Με αυτόν τον τρόπο εξαλείφεται η συνυφασμένη με την ενοχή στεναχώρια. Αντί της ενοχής προτιμώ χίλιες φορές το κίνητρό μου να είναι η αγάπη που νιώθω για τον εαυτό μου, δηλαδή η έντονη επιθυμία μου να είναι ο εαυτός μου ευτυχισμένος. Έτσι, η εργασία εκτελείται σε κλίμα ειρήνης και γαλήνης. Η στεναχώρια της ενοχής αντικαθίσταται έτσι ολοκληρωτικά από τη χαρά, που είναι αντίστοιχα συνυφασμένη με τα καινούργια κίνητρα της αγάπης, της κατανόησης και της συμπόνιας για τον εαυτό, τα οποία μόλις αντικατέστησαν το παλιό και ξοφλημένο κίνητρο της ενοχής.

Μοιράσου το στα social media