Η  Πολιτεία της  Λευτεριάς
Ένα ταξίδι Αλήθειας στα άδυτα του νου
με προορισμό την εσωτερική Ελευθερία.

Α31. Ο νους με συγχωρεί ολοκληρωτικά.

Κάτι το αυτονόητο, μα που είναι σημαντικό να αναφερθεί ιδιαίτερα επειδή είναι μια αξιοσημείωτη αλλαγή που έγινε αυτόματα, έμμεσα, χωρίς ειδική προσπάθεια, χάρη στην ομολογία, την κατανόηση, την αθώωση και τη συμπόνια, ως παράπλευρο όφελος, είναι η συγχώρεση του νου για τον εαυτό του, για το απείθαρχο παιδί, που, αφενός με τις απερισκεψίες του και αφετέρου με την ατολμία του, του έχει στερήσει πολλές από τις χαρές που προσδοκούσε.

Πράγματι, ο νους, ενώ βρίσκεται και εργάζεται μέσα στο Ζεστό και Φωτεινό Θεραπευτήριο της Καρδιάς, συνειδητοποιεί ξαφνικά ότι εδώ και ώρες είναι αφοσιωμένος στο έργο της θεραπείας των δυστυχισμένων του παιδιών, των όψεών του, πράγμα που σημαίνει ότι για πρώτη φορά συμβαίνει επί αρκετές ώρες να μην του έχει περάσει ούτε μία αρνητική σκέψη μομφής, απόρριψης και έχθρας για καμία από αυτές τις όψεις του που τον έχουν καταδυναστεύσει επί χρόνια.

Και αυτό δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός. Είναι αποτέλεσμα συνειδητής επιλογής του νου. Επέλεξε τις τελευταίες ώρες να αλλάξει το είδος της σχέσης του με τις ασθενείς όψεις του εαυτού του και από αμείλικτος κριτής τους να γίνει στοργικός θεραπευτής τους. Αυτή η αλλαγή στάσης εμπεριέχει σίγουρα τη βαθιά καρδιακή συγχώρεση, αλλιώς δε θα ήταν ποτέ δυνατό να συντελεστεί.

Είναι προφανές ότι αυτό το θαύμα οφείλεται στη θεραπευτική δύναμη της συμπόνιας, η οποία, όπως αποδεικνύεται τώρα, θεραπεύει όχι μόνο τους πάσχοντες από τις παθήσεις τους αλλά και τους θεραπευτές από τις αρνητικές σκεπτομορφές τους, που είναι η μοναδική αιτία της δυστυχίας τους. Αυτή είναι μια αποκάλυψη για το νου, που κοιτάζει τώρα με μεγάλο θαυμασμό την ευγενική νοσηλεύτρια του θεραπευτηρίου, τη Συμπόνια, αναγνωρίζοντας πίσω από τη φαινομενική απλοϊκότητα του παιδικού προσώπου της την ταπεινά κρυμμένη καθολική καταλυτική της δύναμη που ευεργετεί τους πάντες και τα πάντα, καθώς θεραπεύει εξίσου και τους λαμβάνοντες και τους προσφέροντες.

Η συμπόνια, λοιπόν, προϊόν της ομολογίας, της κατανόησης και της αθώωσης, γέννησε τη συγχώρεση στο νου. Ο νους τώρα συγχωρεί τον ασθενή δυνάστη εαυτό του και του λέει: «Ειλικρινά, δεν πειράζει για όσα έκανες, δε σου κρατώ κακία για τον πόνο που μου προκάλεσες, για τις ευκαιρίες που έχασες και για τις χαρές που μου στέρησες με τους φόβους και τις έμμονες ιδέες σου. Κατανοώ το ψυχολογικό σου αδιέξοδο που σε οδήγησε στις ιδέες σου, καταλαβαίνω πως δεν είχες την πρόθεση να με βλάψεις και να με γεμίσεις θλίψη, απλά δεν είχες την ωριμότητα και την ηρεμία να σκεφτείς πόσο πόνο θα μου προκαλούσαν οι πράξεις σου, επειδή δεν είχες την εγκράτεια για να παραιτηθείς από αυτές, ούτε ήξερες άλλες εναλλακτικές λύσεις που θα αποφόρτιζαν το ίδιο αποτελεσματικά την ψυχική ένταση που ένιωθες».

«Ανοίγω το χώρο της καρδιάς μου και σου προσφέρω μια θέση μέσα στο Ζεστό και Φωτεινό Θεραπευτήριό της και χαίρομαι που σε νιώθω να κουρνιάζεις αγαλλιασμένος καθώς ακούς ειρηνικά τους κτύπους της. Χαίρομαι που απελευθερώθηκα από το ρεβανσισμό που ένιωθα για σένα, εαυτέ μου, ο οποίος με πότιζε με δηλητήριο αστείρευτο. Χαίρομαι που μπορώ, επιτέλους, να σε έχω φίλο μου και να εύχομαι για σένα το καλύτερο. Η γλυκιά γεύση της άνευ όρων συγχώρεσης, που ξεκινά από το κέντρο της καρδιάς μου και γεμίζει όλα τα κύτταρα του εγκεφάλου μου, είναι για μένα πρωτόγνωρη και αναντικατάστατη ευδαιμονία.

«Σ’ ευχαριστώ που υπάρχεις, ευγνωμονώ κι εσένα και όλους όσους έχω στο παρελθόν νομίσει εχθρούς μου, γιατί χωρίς τη δύσκολη σχέση που είχα μαζί σας δε θα είχα μπει στον κόπο να αναζητήσω τρόπους να ομορφύνω αυτή τη σχέση και δε θα βίωνα τώρα αυτό το υπέροχο απελευθερωτικό άνοιγμα της καρδιάς και την ευφορία του νου που μου προσφέρει η συγχώρεση.

«Εξάλλου, ποιος είμαι εγώ που θα σε συγχωρέσω, εαυτέ μου; Με ποια ιδιότητα έχω το δικαίωμα να σε συγχωρώ; Ποιος είμαι, ο δικαστής σου; Φυσικά όχι. Ήσουν, είσαι και θα είσαι πάντα ελεύθερος να είσαι αυτό που είσαι, να κάνεις αυτά που κάνεις, να σκέφτεσαι αυτά που σκέφτεσαι, να λες αυτά που λες, να φοβάσαι αυτά που φοβάσαι, να σπαταλάς τη ζωή σου όπως θες. Επιτρεπόταν, επιτρέπεται και θα επιτρέπεται για πάντα να είσαι ακριβώς αυτός που είσαι, ο εαυτός σου. Δεν μου έπεφτε λόγος όταν δεν σε συγχωρούσα, δεν μου πέφτει λόγος ούτε και τώρα που σε συγχωρώ. Η συγχώρεσή μου προς εσένα δεν είναι σε καμία περίπτωση κάτι που σε αφορά, είναι μόνο για τη δική μου λύτρωση. Εσύ είχες, έχεις και θα έχεις το δικαίωμα πάντα, σε όλους τους αιώνες, να είσαι αυτό που είσαι, να είσαι μία ελεύθερη οντότητα.

«Αυτά, για να ξεκαθαρίζουμε μια για πάντα ότι δεν έχω δικαίωμα να σε κρίνω, ούτε καν να σε συγχωρώ, είσαι υπεράνω κάθε κριτικής, είσαι υπεράνω και της συγχώρεσης ακόμα, και όχι μόνο εσύ, εαυτέ μου, αλλά και ο κάθε αδελφός σε αυτόν τον κόσμο. Δεν υπάρχει κάποιος που να μην είναι μία εντελώς ελεύθερη οντότητα. Οποιαδήποτε αντίθετη άποψη και αν έχω πάνω σε αυτό το θέμα δεν είναι παρά μία δυστυχισμένη ιδέα μου, και σαν τέτοια θα τη βλέπω στο εξής, όποτε με επισκέπτεται και με κάνει να πιστεύω ότι έχω δικαίωμα κριτικής επάνω σου κι επάνω στον καθένα».

Μοιράσου το στα social media