Η  Πολιτεία της  Λευτεριάς
Ένα ταξίδι Αλήθειας στα άδυτα του νου
με προορισμό την εσωτερική Ελευθερία.

Α8. Ομολογώ την αδυναμία μου.

Παραδέχτηκε, λοιπόν, ο νους τους συνειρμούς του πόνου, τους περιέγραψε αναλυτικά, μα ξαλάφρωμα δεν ήρθε. Η παραδοχή έφερε, βέβαια, μια κάποια ηρεμία, μα όχι το γνώριμο γλυκό εφησυχασμό της ομολογίας, γιατί ο νους που παραδέχεται τις αδυναμίες του συνεχίζει να έχει θυμό, καημό και αντίσταση μέσα του γι’ αυτές, δεν παύει ούτε στιγμή να θέλει να πάψουν να υπάρχουν. Όσο ο νους είναι μόνος στις επάλξεις, αγωνιά για το μέλλον και η χωριστικότητα με κυβερνά και με ποτίζει άρνηση για τις αδυναμίες μου, με γεμίζει πόλεμο και δυστυχία.

Γι’ αυτό, κλείνω τα μάτια μου και σκύβω το κεφάλι, και αφήνω το νου να καθιζάνει, να εγκαταλείψει το απρόσωπο βασίλειό του και να πλησιάσει λίγο προς τη Γη, για να χωθεί βαθιά μες στην καρδιά μου, πίσω από το στέρνο, εκεί όπου υπάρχει μόνο το απόλυτο σκοτάδι του κέντρου του εαυτού μου. Ο μόνος ήχος που ακούει εκεί ο νους είναι οι κτύποι της καρδιάς, που τον πάλλουν ρυθμικά και τον δονούν με σθένος, απόδειξη ότι εδώ κάτω, μες στο ζεστό το σώμα, υπάρχει ζωή όμορφη, σπουδαία, μεστή, μακριά και έξω από τον ξέφρενο ρυθμό του ανεμοδαρμένου πύργου των συνειρμών της κεφαλής, που ως τώρα τους θεωρούσε αναγκαίους για να μην τρελαίνεται από την πλήξη του κενού. Μα τώρα που οι συνειρμοί έχουν ως δια μαγείας σιγήσει, καθόλου δεν του λείπουν, αντίθετα χαίρεται που επιτέλους τον έχουν αφήσει να ησυχάσει λίγο μόνος.

Πρωτόγνωρη χαρά ζει τώρα ο νους ενθρονισμένος στη φυσική του θέση, στην αρχέγονη μητέρα μήτρα, την καρδιά, που με τη μαγεία των παλμών της τον έσωσε από τους μάταιους δυνάστες συνειρμούς του. Και μέσα στην απόκοσμη ησυχία του κενού ακούω το νου με αργή βαθιά φωνή με το ρυθμό και τη χροιά των κτύπων της καρδιάς να λέει:

  • Ομολογώ την αδυναμία μου να δεχτώ την ανέχεια και τη φτώχεια.
    (παύση για εμβάθυνση)
  • Ομολογώ το φόβο μου για τις κακουχίες που θα περάσω, αν γίνω φτωχός.
    (παύση για εμβάθυνση)
  • Ομολογώ τον τρόμο μου μήπως μείνω έρημος και μόνος, χωρίς φίλους κι αγάπη.
    (παύση για εμβάθυνση)
  • Ομολογώ την ανάγκη μου να αποδείξω ότι αξίζω.
    (παύση για εμβάθυνση)
  • Ομολογώ τον πόθο μου για τη γυναίκα και το χρυσό.
    (παύση για εμβάθυνση)

Σε κάθε ομολογία ο νους στεκόταν όση ώρα χρειαζόταν για να εστιάσει την προσοχή του καλά μέσα στην αγάπη της καρδιάς, ώστε να μη γενεί η ομολογία φρούδο ψυχρό γράμμα, καθώς γνωρίζει ο νους καλά πως με την επανάληψη τα μετατρέπει όλα σε άχρωμη και ανούσια ρουτίνα, αν δε φροντίζει να δίνει χρόνο αρκετό για να ζει και το κορμί μου τα όσα εκείνος συλλογιέται.

Και με κάθε «ομολογώ» πάλλεται η καρδιά, παίρνει μέσα της την κάθε αδυναμία, τη «χωνεύει», την απορροφά, φιλτράρει και ζεσταίνει τον πόνο μου γι’ αυτήν, γιατί τώρα ο νους έχει σκύψει βαθιά και μιλά μέσα απ’ την καρδιά και όχι αφ’ υψηλού απ’ το κεφάλι. Κι επειδή γλυκάθηκα και ησύχασα με την ενεργοποίηση της καρδιάς, ζητώ από το νου να συνεχίσει, για να γίνει το μαλάκωμα πιο σταθερό, πιο μόνιμο και στέρεο. Κι ενώ του το ζητώ αυτό, προσδοκώ χαρά, ησυχία, λύτρωση, που τόσο μου έχουν λείψει, καθώς ήμουν τόσα χρόνια βουτηγμένος μες στη δίνη των αμέτρητων αγωνιών.

Τώρα για πρώτη φορά ο νους συγκινείται, γιατί τώρα για πρώτη φορά βλέπει έμπρακτα πώς η αφοσιωμένη εργασία του και η συνεργασία του μαζί μου με γεμίζουν γαλήνη και ηρεμία. Νιώθει έτσι επιτέλους χρήσιμος, ωφέλιμος, και αυτό τον ευχαριστεί πολύ, γιατί πολύ συχνά τον έχουν πει εγωκεντρικό, πεισματάρη, κολλημένο, και χαίρεται πολύ που αποδεικνύει τώρα ότι δεν είναι μόνο τέτοιος. Γι’ αυτό, αν και κουρασμένος, πρόθυμα ανταποκρίνεται και συνεχίζει, ενώ, αντίθετα, χθες βράδυ, που δε με είχε ακόμα συμπονέσει, αδιαφορούσε για τον πόνο μου και νύσταξε νωρίς.

  • Ομολογώ την αδυναμία μου να δεχτώ την αποτυχία.
    (παύση για εμβάθυνση)
  • Ομολογώ πως θέλω να είμαι πάντα εγώ ο νικητής, ειδάλλως αρρωσταίνω.
    (παύση για εμβάθυνση)
  • Ομολογώ πως σπαταλάω πολλή ενέργεια στο να καταστρώνω ανούσια σχέδια για την κατάκτηση της εφήμερης
    νίκης.
    (παύση για εμβάθυνση)
  • Ομολογώ πως στα ζόρια κάθε ήττας καταφεύγω σε φυγές, ομολογώ πως δεν αντέχω τον πόνο της ταπείνωσης και φυγομαχώ συχνά.
    (παύση για εμβάθυνση)
  • Ομολογώ πως η αδικία με πνίγει, ομολογώ πως με σκλαβώνει η εμμονή που έχω με τη δικαιοσύνη.
    (παύση για εμβάθυνση)
  • Ομολογώ πως είμαι ένα κοκοράκι που δε δέχεται με τίποτα την ταπείνωσή του.
    (παύση για εμβάθυνση)
  • Ομολογώ πως αυτός ο αδελφός με νίκησε, με ταπείνωσε, με συνέθλιψε, με έλιωσε σαν σκουλήκι, ομολογώ πως κατάφερε με την άπονη συμπεριφορά του να με φέρει σε απόγνωση και σε απελπισία.
    (παύση για εμβάθυνση)
  • Ομολογώ πως εξοργίστηκα. Ήθελα να τον βρίσω, να του ρίξω μια μπουνιά στη μύτη, να τον πατήσω κάτω, το ομολογώ.
    (παύση για εμβάθυνση)
  • Ομολογώ πως ηττήθηκα, απέτυχα, ομολογώ ότι διαλύθηκε το εγώ μου, έγινε κομμάτια.
    (παύση για εμβάθυνση)
  • Ομολογώ πως θύμωσα με τον εαυτό μου για την αδυναμία του να δεχτεί ήρεμα και αγόγγυστα την ήττα του.
    (παύση για εμβάθυνση)
  • Ομολογώ την παράλογη απαίτηση που είχα από τον εαυτό μου να αποδείξει ντε και σώνει πόσο είναι ήρεμος και υπεράνω των ανθρώπινων παθών.
    (παύση για εμβάθυνση)
  • Ομολογώ το φόβο μου για το σκοτεινό μέλλον της σκλαβιάς κάτω από το ζυγό του νου μου.
    (παύση για εμβάθυνση)
  • Ομολογώ την απόγνωση που με καταλαμβάνει με τη σκέψη ότι τελικά θα αποτύχω να απελευθερωθώ από τον ιστό των προκαταλήψεων και των εμμονών.
    (παύση για εμβάθυνση)
  • Ομολογώ πως θέλω όσο τίποτα άλλο στον κόσμο την απελευθέρωσή μου από τον ιστό των προκαταλήψεων και των εμμονών, ομολογώ την αδημονία μου να έρθει εκείνη η ώρα.
    (παύση για εμβάθυνση)

Με παίρνει τώρα ο νους από το χέρι, καθώς οι ομολογίες των παθών μου με γαλήνεψαν και με εξάντλησαν συνάμα. Με παίρνει από το χέρι και με πάει στο κρεβάτι, να κοιμηθώ ύπνο ήσυχο, με την ικανοποίηση πως και απόψε έκανα ένα ακόμα μικρό βήμα προς την ελευθερία. Νιώθω την καρδιά μου ζεστή, σε σπάνια αρμονία με το νου. Τον πήρε μέσα της, τον έκανε «εγκάρδιο», γεμάτο αγάπη πατρική, κατόπιν ζήτησής μου. Κι εκείνος με υιοθέτησε, με φρόντισε, μου έδωσε τα ψίχουλα ηρεμίας που ζητούσα, με μια κίνηση γι’ αυτόν απλή: την εστίαση για λίγη ώρα στην ομολογία των παθών μου, που, αν μη τι άλλο, μου τα απλοποίησε και με απάλλαξε από την ενοχή που ένιωθα γι’ αυτά, καθώς τα είδα επιτέλους ως απλά κομμάτια του εαυτού μου που άθελά μου υπάρχουν.

Φανερή αντίθεση ανάμεσα στο χθες και στο σήμερα. Χθες μου ζήτησε την άδεια ο νους να πάει για ύπνο γιατί δεν άντεχε άλλο, σήμερα με παίρνει αυτός από το χέρι και με πατρική στοργή με πάει στο κρεβάτι, γαλήνιο, ήρεμο, μετά την πολύτιμη φροντίδα που μου προσέφερε. Εχθές ήταν ένας εξαναγκασμένος υπηρέτης, σήμερα είναι ένας στοργικός φίλος, αν όχι πατέρας.

Περιμένω καρτερικά να δω τι έμπνευση θα έχει αύριο ο συμπονετικός πατέρας νους και με ποιον τρόπο θα με προχωρήσει ακόμα ένα βήμα στην ατραπό της λευτεριάς.

Μοιράσου το στα social media