Η Πολιτεία της Λευτεριάς
Ένα ταξίδι Αλήθειας στα άδυτα του νου
με προορισμό την εσωτερική Ελευθερία.
Ο αφοσιωμένος πατέρας νους.
Ποιος μου εγγυάται, λοιπόν, ότι ο νους δε θα ξαναφεύγει αδέσποτος προς όποια κατεύθυνση του γυαλίζει κάθε φορά; Ετούτο το ερώτημα έμεινε αναπάντητο, επειδή καταπιάστηκα με την αναζήτηση της Αλήθειας, που κρυβόταν μες στα χέρια. Ο νους τυχαία τη βρήκε, την ερωτεύθηκε, θέλει τώρα να βρίσκεται συνέχεια κοντά της, να μυρίζει το άρωμά της, να τον δροσίζει η αύρα της, να του γλυκαίνει το λαρύγγι η γνώση της και η απόγεια σιγουριά της.
Η Αλήθεια είναι τα έργα της καρδιάς και των χεριών, είναι το έμφυτο και διαρκώς αναπαραγόμενο ζωτικό πυρ, είναι η αέναη ορμή, ο θρίαμβος της συμπόνιας, η χαρά της συντροφικής ζωής, η θαλπωρή της συνοδοιπορίας με τα αδέλφια, χωρίς διαρροές, χωρίς απώλειες και σπατάλες. Τα έργα της καρδιάς και των χεριών κραδαίνουν πλέον σύγκορμο το νου, τον γεμίζουν ευεξία και αγαλλίαση, τα αγαπάει σαν παιδιά του, γιατί χάρη σ’ αυτά η ζωή του έχει πάρει χρώμα, όπως τα φυσικά παιδιά δίνουν χρώμα στων γονιών τους τη ζωή.
Τώρα ο νους δεν είναι πια στείρος, έχει τα εμπνευσμένα έργα της καρδιάς, αθάνατα και αλησμόνητα πνευματικά παιδιά αγαπημένα, ισόβια εγγύηση ψυχικής γαλήνης και αιτία για βαθιά ριζωμένο αίσθημα καταξίωσης. Γι’ αυτό και είναι αφοσιωμένος σε αυτά. Αρκεί να είμαι συνειδητός και να φροντίζω να του το θυμίζω.
Εκείνος δε θα έχει αντίρρηση, επειδή γεύθηκε τη χαρά, τώρα πια ξέρει τι χάνει κάθε στιγμή που προτιμά να πλέκει τον ιστό του αντί να ακούει με εμπιστοσύνη και προσήλωση την καρδιά και τα κλαδιά της τα χέρια, που ξέρουν πώς να τον επαναφέρουν από τους αδιέξοδους εναέριους λαβυρίνθους του στη χαρά της γήινης ζωής. Τώρα πια έχει μάθει να επιλέγει τη δράση των χεριών, τα απασχολεί διαρκώς με έργα αγάπης και υπηρεσίας, είτε υλικά είτε στοχαστικά, δε χάνεται άλλο στον αιθέρα για να γίνει ξανά αιθεροβάμων.
Σίγουρα θα γίνουν κι άλλες μάχες μέχρι να κτιστεί η νέα συνήθεια. Μετά θα είναι αυτόματη η επιλογή, αντανακλαστική: Ελεύθερος χρόνος; Άρα, χέρια – όχι στη μιζέρια! Γιατί φαίνεται πως τελικά δεν υπάρχει αλλού σωτηρία έξω από τη «χειραγώγηση» του νου.