Η Πολιτεία της Λευτεριάς
Ένα ταξίδι Αλήθειας στα άδυτα του νου
με προορισμό την εσωτερική Ελευθερία.
Ο φίλος συνοδοιπόρος νους.
Μέσα στον τρόμο του, πέφτει ξαφνικά και στην εικόνα των χεριών, χθες τη νύκτα, που το πλάνο βλέμμα του είχε κολλήσει πάνω τους και πίστεψε πως εκεί θα κρύβεται η Αλήθεια. Αν είναι πράγματι έτσι, τότε η αξιοποίηση της κάθε στιγμής από το δώρο της ζωής θα έχει άμεση σχέση με τα χέρια. Ίσως η αξιοποίηση να πραγματοποιείται από τα χέρια.
Προσπαθεί τώρα να συνδυάσει πληροφορίες. Η σύγχυση τον δυσκολεύει, μα επιμένει. Χάνει χρόνο, μα δε χάνει το στόχο του. Χάνει μικρές μάχες, μα όχι τον πόλεμο. Η ανάγκη του είναι τεράστια και κραυγάζει. Θέλει να βρει την Αλήθεια, με κάθε κόστος.
Όλα τα αγαθά του κόσμου που μια ζωή τον μάγευαν τα χαρίζει τώρα ο πρώην δυνάστης νους και τα εγκαταλείπει, για να με βοηθήσει να βρω την Αλήθεια. Γιατί τώρα έχει ταυτιστεί με την απόγνωσή μου, έχει εστιαστεί απόλυτα στον αγώνα για τη λύτρωσή μου, επειδή του ’δωσα χρόνο να βρει το δρόμο προς τη συμπόνια.
Χθες και σήμερα του ’δωσα ώρες κάμποσες. Μείναμε εγώ, αυτός και τούτο το γραπτό. Δεν τον απασχόλησα με χίλια μύρια άλλα όπως άλλες βραδιές, κατέβασα τους εγκόσμιους διακόπτες. Τον έφερα αντιμέτωπο με το πρόβλημα. Το είδε, το κατανόησε και με συμπόνεσε. Έτσι, ο οχτρός έγινε σύμμαχος, φίλος συμπονετικός. Πονάει τώρα και αγωνιά μαζί μου: «Θα τη βρούμε την Αλήθεια; Και όταν τη βρούμε, πώς δε θα τη χάσουμε ξανά;».
Νιώθω ήδη πολύ καλά. Νιώθω τη θαλπωρή του νου μου να με περιβάλλει, να εισχωρεί στο πρώην στεγνό κορμί μου και να το γεμίζει με δύναμη και αγάπη. Επιτέλους, έχω ένα σύντροφο πιστό, έστω για λίγο. Τουλάχιστον, ζω τώρα τη δυνατότητα να έχω ένα σύντροφο πιστό, κι ας μου τον πάρει ξανά σε λίγο, ως συνήθως, ο χείμαρρος των σκέψεων και των αγωνιών του. Ξέρω ότι τώρα ξέρει, του ’δωσα χρόνο κι έμαθε να με συμπονά, να με φροντίζει, άρα, ακόμα κι αν φύγει για λίγο, θα αποθυμήσει τη συντροφική μας σχέση και θα επιστρέψει.
Πάντως, προς το παρόν δε λέει να ξεκολλήσει από δίπλα μου. Όσο γράφω αυτά, συνεχίζει ο νους να ’ναι κοντά μου, με αξιοσημείωτη υπομονή για τα δικά του δεδομένα. Περιμένει όσο χρειάζεται, ενεργητικά, όχι σαν θεατής απόμακρος, εγωιστής ψυχρός κι αδιάφορος κριτής όπως παλιά. Μέχρι να βρω την Αλήθεια.