Η Πολιτεία της Λευτεριάς.

Η  Πολιτεία της  Λευτεριάς
Ένα ταξίδι Αλήθειας στα άδυτα του νου
με προορισμό την εσωτερική Ελευθερία.

Η Πολιτεία της Λευτεριάς.

Τώρα που βρήκα την Αλήθεια, έχω πολλή και όμορφη εργασία μπροστά μου. Έχω να κτίσω. Τον Πύργο της Λευτεριάς τον Απόρθητο! Όχι, όχι, όχι πύργο, λάθος, άκυρο. Πύργους κτίζουνε τ’ αδέλφια που φοβούνται τους εισβολείς κάθε λογής. Κι εγώ έχω κτίσει πολλούς πύργους στο παρελθόν, με διάφορα ονόματα.

Το ομολογώ αμέσως, πριν εμπλακώ σε νέους ιστούς: Φοβάμαι μη χάσω την ελευθερία μου και γι’ αυτό θέλω να την κλείσω στον πύργο που θα κτίσω. Μα τότε είναι που θα τη χάσω σίγουρα και θα βρεθώ κλεισμένος μέσα στον πύργο μου, με το νου μου εγκλωβισμένο στη θλιβερή ανάμνηση της χαμένης λευτεριάς μου. Ας αφήσω την Ιστορία να με διδάξει. Τόσες λυτρωτικές φιλοσοφίες και θρησκείες έχουν εκφυλιστεί και άλλες τόσες έχουν ολότελα εξαφανιστεί μέσα στους πύργους των δυσλειτουργικών τύπων και κανονισμών που θέσπισαν από το φόβο μη χαθούν.

Κάθε στιγμή είναι καινούργια. Κάθε ανάγκη είναι διαφορετική. Τα χέρια εργάζονται πάντα με τον καλύτερο τρόπο, ας μην ανησυχώ. Η έδρα και λειτουργός τους, η καρδιά, τα οδηγεί σωστά, επειδή αυτή είναι η πηγή της ζωής και γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα την αξία της. Δε χρειάζομαι, άρα, κανόνες, τύπους, τρόπους τυποποιημένους, νοητικά κατασκευάσματα που ανυψώνονται το ένα πάνω στ’ άλλο και ολοένα απομακρύνονται απ’ τη Γη. Δε χρειάζομαι, λοιπόν, πύργους. Οι πύργοι είναι σκλαβιά, άμυνα, πιστοποιούν το φόβο, μαρτυρούν την έλλειψη εμπιστοσύνης στην καρδιά, στη σοφία της ζωής.

Γι’ αυτό, το οικοδόμημα που θα κτίσω, αν θέλω να είμαι ελεύθερος, έχει σημασία να είναι κοντά στη Γη, ανθρώπινο, όχι απάνθρωπο. Να εμπνέεται από αγάπη για τ’ αδέλφια όλου του κόσμου και από εμπιστοσύνη στην κρυμμένη βαθιά σοφία τους, να μην το φτιάξω από φόβο μήπως δυστυχήσω, γιατί τώρα πια κατέχω πως η λευτεριά μου δυναμώνει μόνο σαν υπηρετώ τη δική τους λευτεριά, επειδή τότε μόνο ο νους σιωπά γαληνεμένος.

Χρειάζεται, λοιπόν, το οικοδόμημα να ’ναι κοντά στη Γη, όχι χαμένο στους αιθέρες. Θέλω να χωρά όλο τον κόσμο, όλες τις ιδεολογίες και όλες τις ιδιοτροπίες, όχι μόνο την αφεντιά μου και λίγους ακόμα εκλεκτούς και επίλεκτους, γιατί ο αποκλεισμός των αδελφών που με τις ιδιαιτερότητές τους με ζορίζουν είναι και αυτός σκλαβιά.

Το θέλω να έχει άφθονο χώμα και νερό, λουλούδια, δέντρα, φως, να μην έχει μόνο τοίχους, τούβλα και μπετόν. Να έχει και ευχάριστες καμπύλες, όχι μόνο σκληρές ευθείες και γωνίες, ώστε στη θέα τους να ξεγλιστρά ο στείρος νους, να μην κολλά σε ιδέες και γίνεται έμμονος δυνάστης. Και να ’χει ήσυχες και όμορφες γωνιές για όλα μου τ’ αδέλφια, για να έχουμε την ευκαιρία εγώ κι αυτά, όποτε το έχουμε ανάγκη, να αποτραβιόμαστε εκεί και να δίνουμε χρόνο στο μικρό μας νου να γίνεται ξανά φίλος και αδελφός από οχτρός.

Ζητάω πολλά; Μα όχι. Είναι απλό. Θα κτίσω μια πρότυπη πολιτεία, με χαμηλά μα ψηλοτάβανα καλοφτιαγμένα πέτρινα ευήλια σπίτια, με πάρκα, κήπους, λίμνες φυσικές και τεχνητές, ρέματα, ρυάκια, στρογγυλά γιοφύρια, σε ένα απέραντο οροπέδιο με κλίμα ιδανικό και χώρο άπλετο για κάθε αδελφό, με δρόμους καταπράσινους άνετους και πλατείς, έναν παράδεισο αγάπης και φροντίδας, όπου όλα θα μπορούν να έρχονται άφοβα στο φως, επειδή της έκθεσης η τόλμη θα προάγεται στις συνειδήσεις των κατοίκων ως μέγιστη αρετή που οδηγεί στη λευτεριά[1]. Αυτή η Πολιτεία θα είναι για μένα και τα αδέλφια μου η Γη της Επαγγελίας[2].

Η πόλη όπου μεγάλωσα, η Αθήνα, κτίστηκε από το φόβο κάποιων αδελφών για το άγνωστο το μέλλον. Τα έκτισαν όλα με μόνο γνώμονα τον υψηλό συντελεστή δόμησης και το κοντόφθαλμο συμφέρον του συγχυσμένου νου τους, χωρίς συμπόνια, αγάπη και φροντίδα για τους αδελφούς που έμελλε να την κατοικήσουν, ούτε καν για τους ίδιους τους εαυτούς τους και για τα παιδιά τους. Μια πόλη απάνθρωπη που με τη θέα της και μόνο γεννά καθημερινά στα εκατομμύρια των κατοίκων της δισεκατομμύρια δυσάρεστους νοητικούς ιστούς που τους εγκλωβίζουν.

Ας αφήσω για ακόμα μια φορά την Ιστορία να με διδάξει και ας κτίσω τη νέα πολιτεία αλλιώς, με πνεύμα συντροφικότητας και συμπόνιας για τους αδελφούς που πρόκειται να την κατοικήσουν, και ας την ονομάσω «Η Πολιτεία της Λευτεριάς».