Τα σχέδια.

Η  Πολιτεία της  Λευτεριάς
Ένα ταξίδι Αλήθειας στα άδυτα του νου
με προορισμό την εσωτερική Ελευθερία.

Τα σχέδια.

Οι πολιτείες θέλουν θόρυβο για να κτιστούν. Δουλεύουν μηχανήματα, σκάβουν, καλουπώνουν, ρίχνουνε μπετά. Αντίθετα, η Πολιτεία της Λευτεριάς θέλει απόλυτη σιωπή για να κτιστεί. Δεν κτίζεται έξω και πάνω από τη Γη αλλά βαθιά μέσα στο νου και την καρδιά. Δεν έχει πεπερασμένο βάθος ούτε πεπερασμένο εύρος. Τα έργα δεν ολοκληρώνονται ποτέ, γιατί πάντα υπάρχει διαθέσιμο άπειρο βάθος και άπειρο εύρος, για να εξαπλώνεται η πολιτεία ειρηνικά και αρμονικά μέσα στο χώρο των τριών διαστάσεων καθώς επίσης και στη διάσταση του χρόνου.

Το βάθος αρχινά με τη συμφιλίωση. Ο ξοργισμένος οχτρός νους ομολογεί και γίνεται φίλος συμπονετικός, συγκινημένος και ταγμένος πρωτεργάτης στην περαιτέρω ανασκαφή, διψασμένος και αυτός για ελευθερία, δίπλα μου, κοντά μου βήμα-βήμα.

Με σύμμαχο και σύντροφο το νου, μπορώ πια και προχωρώ σε στρώμα πιο βαθύ, εκεί όπου η εγκατάλειψη, η παραίτηση, η εμπιστοσύνη και η αγόγγυστη παράδοση στο αείροο ρεύμα της ζωής συγκροτούν όλες μαζί την απελευθέρωση.

Και ακόμα πιο βαθιά καθώς θα πάω, θα βρω τη διάχυση, τη διεύρυνση, τη συντροφικότητα, την πύρινη αφθονία, που σαν λάβα ιαματική χύνεται και καυτηριάζει της Λερναίας Ύδρας τα κεφάλια, δηλαδή τους δεσμοφύλακες νοητικούς ιστούς των αδελφών που θέλγονται από της ελευθερίας το άρωμα και προσέρχονται και αυτοί ένας-ένας, για να δουν, να ακούσουν και να ελευθερωθούν.

Και σαν καούν οι ιστοί τους και γίνει κι ο δικός τους νους φίλος από οχτρός κι ελευθερωθούν και αυτοί μαζί μου, ξεχειλίζει τότε και η δική τους πύρινη αφθονία και εισορμά μέσα στους δικούς μου ιστούς και τους καυτηριάζει, πριν καν προλάβουν να σχηματιστούν.

Το εύρος έχει κιόλας μεγαλώσει, έχει αποκτήσει αμοιβαία ανταποδοτική αξία. Το προσάναμμα του παλιού μου πόνου, χάρη στην καύσιμη ύλη της θέλησης όλων των αδελφών για ομολογία και ελευθερία, γίνεται λάμψη καύσης διαρκής, ορατή από μακριά, που θέλγει και έλκει και άλλους αδελφούς, που και αυτοί ποθούν την παραίτηση από τους δικούς τους βασανιστικούς νοητικούς ιστούς.

Το βάθος και το εύρος παντρεύονται, καθώς η συμπόνια και η συμφιλίωση που βιώνω για το δικό μου νοητικό ιστό με γεμίζει κατανόηση και συντροφικότητα για τα ομοαίτια καταπονημένα αδέλφια μου και μου γκρεμίζει τις αιτίες για μομφή και κριτική. Όμοια, σε πιο μεγάλο βάθος το εύρος αυξάνεται και αυτό, καθώς η εγκατάλειψή μου, η παραίτηση από τους νοητικούς ιστούς και η παράδοση με εμπιστοσύνη στο υπέρλογο αείροο και σαλό ρεύμα της ζωής τραβά και συμπαρασέρνει τους κοντινούς μου αδελφούς συνοδοιπόρους στη φωτεινή αέναα παλλόμενη καρδιά τους, στη σφαίρα της ελευθερίας. Και η δική τους παράδοση τραβά εμένα, αφού, σαν έχουμε γίνει λεύτεροι, είμαστε ένα.

Και τότε, γίνομαι ξανά μικρό παιδί και βλέπω τους γίγαντες αδελφούς από χαμηλά, με δέος και θαυμασμό, και τους ευγνωμονώ για το φωτεινό παράδειγμα που αυτοί, οι άξιοι, οι μεγάλοι, αποτελούν για μένα τον μικρό ταπεινό αφοσιωμένο θαυμαστή τους, και εύχομαι να είναι πάντα καλά, για να συνεχίσουν να φωτίζουν το δρόμο μου με το παράδειγμά τους[1].

Σε αυτό το βάθος πια ο δρόμος είναι χωρίς επιστροφή. Γιατί σαν είσαι λεύτερος απ’ τον ιστό του νου και ζεις ακόμα και αναπνέεις, τίποτα πια δε σε ενδιαφέρει και δε σε συγκινεί παρά μόνο η λευτεριά. Και ζεις με μόνο σου σκοπό, μέχρι την τελευταία σου πνοή να υπηρετείς ταπεινά τις δυο αδελφές καλλονές που λάτρεψες, την Αλήθεια και την Ελευθερία, που ίσως να ήταν μία, δεν έμαθες και ούτε ποτέ θα μάθεις.

Μα δε σε νοιάζει και δε σε αφορά ετούτο το ανώφελο παιχνίδι του νου που θέλει τα πάντα να μετρά, εσύ το μόνο που θες είναι να τις υπηρετείς ταπεινά τις δύο καλλονές αδελφές, να τις συστήνεις και σε άλλα αξιοθαύμαστα αδέλφια σου, και σε άλλες ιερές ψυχές κατατρεγμένες από τον έντρομο δυνάστη και εν δυνάμει φίλο νου τους, ώστε να μεγαλώνει ολοένα το εύρος της κοινής Πολιτείας της Λευτεριάς σου και όλων των αδελφών σου.