Η Πολιτεία της Λευτεριάς
Ένα ταξίδι Αλήθειας στα άδυτα του νου
με προορισμό την εσωτερική Ελευθερία.
Α20. Φοβάμαι να είμαι αθώος! (Άκουσον, άκουσον!)
Λίγες βραδιές αργότερα…
Ίσως η αθώωση να είναι ένα δύσκολο βήμα στην ατραπό που οδηγεί στη λευτεριά, ίσως γι’ αυτό να είχε καρφιά η καρέκλα μου τις τελευταίες μέρες. Όλο έβρισκε ο νους άλλες δήθεν επείγουσες εργασίες και δεν προλάβαινε να εστιαστεί για να κάνει αυτό το σημαντικό βήμα.
Εδώ και μέρες γνώριζε ο νους πως αυτό θα ήταν το επόμενο βήμα. Έχει πλέον κατανοήσει ότι, λόγω άγνοιας και μη σωστής καθοδήγησης από τους γονείς, τους δασκάλους και το περιβάλλον μου γενικότερα, έμαθα να πιστεύω όσα άκουγα και έβλεπα, πίστευα δε και όσα σκεπτόμουν. Έχει κατανοήσει πως λόγω απειρίας τα έπαιρνα όλα τοις μετρητοίς και έδινα σημασία σε λόγια, πράγματα, καταστάσεις και προβλήματα μικρής σημαντικότητας.
Καταλαβαίνει τώρα ο νους ότι το άμεσο συμπέρασμα είναι πως είμαι αθώος λόγω άγνοιας και αφέλειας, πως κι εκείνος αθώος είναι για όσα λάθη έκανε και για όσα υπέφερε και για όση χαρά στερήθηκε εξαιτίας των λαθών του. Μα δυσκολεύεται να την παραδεχτεί την αθωότητά του, και ας είναι εξακριβωμένη πλέον. Η παλιά συνήθεια της αυτομομφής τού έχει γεμίσει πολλές μοναχικές ώρες στο παρελθόν, τι θα τον κάνει τώρα τόσο χρόνο αν την εγκαταλείψει, δεν το αντέχει το κενό, δεν έχει μάθει να είναι ευέλικτος, νομίζει πως δε θα καταφέρει να βρει άλλη δραστηριότητα ικανή να το γεμίσει τόσο αποτελεσματικά και ολοκληρωτικά το εσωτερικό κενό που τον τρομάζει.
Θυμάται τώρα το σύνδρομο του ιδρυματισμού[1] που πρόσφατα εντόπισε στην ψυχοσύνθεσή του και αποφασίζει πως μπορεί να συνηθίσει να γεμίζει τη ζωή του με πολύ πιο όμορφα πράγματα, δε χρειάζεται το αυτομαστίγωμα για να σκοτώνει το χρόνο του. Η αθώωση του εαυτού του θα είναι ένα μεγάλο βήμα προς την Ελευθερία, την καλλονή που τόσο ποθεί μα και φοβάται.
Πολλοί δικαστές στην παγκόσμια ιστορία καταδίκασαν τους κατηγορούμενους που βρίσκονταν ενώπιόν τους από φόβο μήπως διαταραχθεί η καθεστηκυία τάξη, αν και είχαν επίγνωση της αδικίας που διέπρατταν. Τα παραδείγματα είναι αναρίθμητα. Δύο από τα πιο κλασικά και κραυγαλέα είναι η καταδίκη του Σωκράτη και η σταύρωση του Ιησού Χριστού. Ο νους αναλογίζεται πως η αθώωση είναι μονόδρομος, αν θέλει να μη διαπράξει και αυτός όμοια αδικία κατά του εαυτού του, μα φοβάται το μέλλον, γιατί κάθε φορά που κατηγορούσε τον εαυτό του για τα λάθη του, η αδρεναλίνη και άλλες συναφείς ορμόνες που οι επιστήμονες καλύτερα γνωρίζουν του πότιζαν τα κύτταρα, προκαλούσαν ένταση δυσάρεστη μα ασυνείδητα επιθυμητή, οργίλη απόδειξη ζωής, χρώμα που φώτιζε το γκρίζο, και ας ήτανε σαράκι που του ’τρωγε τη σάρκα.