Η Πολιτεία της Λευτεριάς
Ένα ταξίδι Αλήθειας στα άδυτα του νου
με προορισμό την εσωτερική Ελευθερία.
Β20. Απελευθερώνομαι έτσι από τις αγωνίες μου.
Η εγκατάλειψη των προσδοκιών απέφερε, όπως είδαμε, την παραίτηση από τις απαιτήσεις. Τόσο οι προσδοκίες όσο και οι απαιτήσεις αποτελούσαν για το νου μου ανέκαθεν αιτίες για μεγάλες αγωνίες. Αφού έμαθα πώς να κάνω τις προσδοκίες και τις απαιτήσεις να εκλείπουν σταδιακά, αρχίζω τώρα να απελευθερώνομαι και από τις αγωνίες μου.
Κάθε φορά που προσδοκούσε κάτι ο νους μου, καρφωνόταν με εμμονή σ’ αυτό. Όλες του οι σκέψεις περιστρέφονταν γύρω από τους τρόπους με τους οποίους θα μπορούσε να κατακτήσει το ποθητό αγαθό. Όσο η κατάκτηση δεν ερχόταν, τόσο η εσωτερική μου πίεση αυξανόταν. Η προσδοκία μεγάλωνε, η ιδέα της αποτυχίας μού γεννούσε όλο και περισσότερο τρόμο, ενώ το ενδεχόμενο της επιτυχίας με ενθουσίαζε σε βαθμό που το σώμα μου ριγούσε συνεπαρμένο από εκείνο το υποκατάστατο της χαράς που θυμίζει μάλλον νεύρωση και προκαλεί ταχυπαλμία, όποτε σκεφτόμουν την ικανοποίηση που θα πάρω αν αποκτήσω το ποθητό αγαθό.
Με λίγα λόγια, οι προσδοκίες μού γεννούσαν μεγάλη αγωνία. Και η αγωνία, ανάλογα με την έκβαση, μετασχηματιζόταν είτε σε άκρατο ενθουσιασμό είτε σε μεγάλη απογοήτευση. Ο μεν ενθουσιασμός προσέδιδε στην επιτυχία ανύπαρκτες προεκτάσεις φανταστικής καταξίωσης του εγώ μου, η δε απογοήτευση πυροδοτούσε αλυσιδωτή αντίδραση αρνητικών συνειρμών που οδηγούσε το νου μου στον πάτο, στο αυθαίρετο συμπέρασμα ότι γενικά, και όχι μόνο στο συγκεκριμένο ζήτημα, δεν αξίζω τίποτα.
Όμοια, και οι απαιτήσεις μού γεννούσαν μεγάλες αγωνίες. Η νοητική φόρτιση που πάθαινα στην προσπάθεια να βρίσκω συνεχώς νέα επιχειρήματα για να πείσω τον εαυτό μου ή τον όποιο αδελφό που αντιστεκόταν και αρνιόταν να μου ικανοποιήσει την εκάστοτε απαίτηση κάθε άλλο παρά ευχάριστη ήταν. Κόμπος στο λαιμό, πόνος βαθιά μέσα στις κόγχες, συσφίξεις των ώμων και του αυχένα, μούδιασμα των κάτω άκρων ήταν μερικά από τα συμπτώματα της αγωνίας που τραβούσα σε τέτοιες περιστάσεις.
Αν και είχα εθισθεί τόσα χρόνια στο να βιώνω για το παραμικρό τη σωματική και συναισθηματική ένταση της αγωνίας, εντούτοις με χαρά διαπιστώνω τώρα ότι μάλλον με συναίσθημα λύτρωσης παρά στέρησης υποδέχομαι τη νέα κατάσταση της απουσίας προσδοκιών και απαιτήσεων και των αγωνιών που αυτές προκαλούσαν. Προφανώς, ο κύκλος της αγωνίας είχε ολοκληρωθεί, φαίνεται πως είχε επέλθει στον οργανισμό μου κορεσμός από τις χημικές εκκρίσεις που συνθέτουν το συναίσθημα της αγωνίας και γι’ αυτό δε νιώθω τώρα σύνδρομο στέρησης από αυτές τις χημικές ουσίες.
Έτσι, άλλη μια επιβλαβής και επώδυνη συνήθεια πετάχτηκε από το νου στο καλάθι των αχρήστων, ή μάλλον στο καλάθι της ματαιότητας[1]: η συνήθεια της αγωνίας. Τη θέση της πήρε η χαρά της αποστασιοποίησης και της απομακρυσμένης παρατήρησης των εσωτερικών του δρωμένων.